Tıpkı kimsenin bilmediği gibi

Geçen yıldan bilemezdim bu yılı, tıpkı kimsenin bilmediği gibi.

Hayatım boyunca yapmadığım bir şeyi yapmıştım. İzmir'de yaşadığım sürece, ilk defa Anneler Gününde İzmir'de, annemin dizinin dibinde olamamıştım. Onun boynuna sarılıp Anneler Gününü kutlamamıştım. Özenle seçtiğim hediyeyi o gün verdiğimdeki mutluluğu, o güzel kahverengi gözerinde görememiştim.

Son anda verdiğimiz bir kararla, iki günlük bir seyahate çıkmıştık, ablamı da kandırıp yanımıza alarak üstelik. Yııllar önce çalıştığımız ve bizim için hep özel bir yeri olan Gelibolu Yarımadası Tarihi Milli Parkına gezi düzenlemişlerdi, şimdiki çalışma arkadaşlarımız. Bizim katılmamızı da özellikle istemişlerdi, rehberlik edebilelim diye. Gerçi çok komik ve çok konuşan bir rehberimiz vardı. Ancak, gezi güzergahının dışında ne biliyorsa anlatıyordu mikrofonu eline aldığında.

Güle oynaya geçen iki günlük keyifli bir seyahat olmuştu bizim için. Emek verdiğimiz yerleri yıllar sonra görmenin mutluluğunun yanısıra, hoş anılarımız da eklenmişti, Kazdağlarına ait anılarımızın yanına. Kazdağlarında Hasanboğuldu'da, neredeyse ben boğuluyordum diyeceğim ama biraz abartmış olacağım. Ancak ayağımın kayıp da, suyun içine oturuşum ve elimdeki çok değer verdiğimiz makinanın suyun içine düşüşü gerçektir. Hatta arkadaşlar kamera çekimi ile belgelemişlerdir, oğlu düşmesin diye peşinden gidip de, beceriksizce kendini suda bulan anneyi... Sudan çıkmış balık kadar ıslak olduğumamı yanayım, makinanın bozulduğuna mı, iki gün boyunca yaptığımız çekimlerin yok oluşuna mı?

Ben hiç bozuntuya vermeden, hiç ahlanıp vahlanmadan seyahatimize aynı keyifle devam ettim. Hasan, aşkı için bu suda boğulup can vermişti, ben içinde birkaç saniye oturmuşum çok mu diyordum... Makinayı da tamir ettiririz birşey olmaz, tesellisinde bulunuyordum etrafıma. Makina tamire yurt dışına gitmek zorun kaldı ve biz aylarca makinasız kaldık o ayrı bir konu...

Geçen yılki anneler günü bu tantanalarla yaşandı. Otobüste seyahat ederken oğlumun benim için okuduğu şiiri ve annem ile babamın parçası olan " karadır kaşları ferman yazdırır" türküsünü söyleyerek, arkadaşlarla paylaştığım ve annemle babama hediye ettiğim anı unutamam.

Nereden bilebilirdim ki, annemin gözlerinin içine bakarak kutlayabileceğim son Anneler Günü olduğunu o günün.