Trenlerin arka vagonları

-Akşamın geç vakitleri!
-Gökyüzüne ağır bulutlar çöktüğünde..
-Ve kasvetli bir gecenin başlangıcına ramak kaldığı zamanlarda.
-Hiç trene bindiniz mi?
-Ve hiç trenlerin, arka vagonlarında, yolculuk yaptınızmı?
-Yorgun ve bitkin bir şekilde.
-Yoğun bir titreme.
-Üşüme alabildiğine.
-Ve bir an önce trenin, yolunu almasını beklediniz mi?
-Hep tüylerim diken diken olmuştu, tren yolculuklarım sırasında.
-Ve gecenin geç saatlerinde.
-Son trene bir kala.
-Sessiz ve tek, tük insanların olduğu istasyonlarda beklemek.
-Ve sıkıntılı bir şekilde.
-Ufka gözünü dikip treni beklemek var ya!

* * * * *

-Gelen bir tren.
-Yavaş yavaş duraksadığı anda.
-En arkaya yakın vagonlardan birisinin kapısına, gözünü dikipde, kendini içeri attığında, yaşamında gerçeği insanın suratına şamar gibi iner.
-Onlarca çocuk.
-Yatacak yeri olmayan çocuklar.
-Ali bir yere kıvrılmış.
-Mustafa yere uzanmış.
-Dursun’la, Hasan kapının kenarında.
-Üç tane on iki yaşlarında çocuk.
-Koyun koyuna.
-Ve diğerleri.
-Boş gözlerle etrafı izliyor
-Kimisi uykulu.
-Kimisi bitkin.
-Elbiseler kir pis içerisinde.
-Belliki hiç banyo yapmamışlar.
-Saçlar kirden keçeleşmiş.
-Uyanık olupda, etrafı süzenlerin ellerinde sigara.
-Kimisi bali çekmiş.
-Kimisi tiner çekmiş.
-Belli.
-Hal ve vaziyetlerinden belli.
-Hayata küsmüşler.
-Halsizler.
-Sıcak bir çorbaya özlem duyuyor gibiler.
-Sevgi dolu bir bakışa ihtiyaçları var gibi.

* * * * *

-Arka vagonlarda, hayatın gerçeği gizli.
-Ve hayatın ta kendisidir arka vagonlar.
-Ve çocuklarımızın dünyasıdır arka vagonlar.
-Kimsesiz çocukların meskenidir, trenlerin arka vagonları.
-Bir uçtan, bir uca.
-Sirkeciden, Halkalıya.
-Yatacak yeri olmayanların, zorunlu meskeni gibi.
-Ve içler acısı bir görüntü.
-Onlarca küçük çocuğun, tüyler ürperten dramı.
-Kimsesizler.
-Parasızlar.
-Açlar.
-Okulsuzlar.
-Eğitimsizler.
-En kötüsüde vasıfsızlar.
-Ve onlarca çocuk.
-Her gün aralarına yenileri giriyor.
-Ve tek dayanakları birbirleri.
-Birbirlerinden güç alarak ayakta durabiliyorlar.

* * * * *

-Onlarca çocuk.
-Hayata küsmüş.
-Gelecekten hiçbir beklentileri yok gibi.
-Tek dertleri hayatta kalabilmek.
-Gözlerinde kin ve nefretin tohumları.
-Hayata hınçla bakar gibiler.
-Umutsuzluk ruhlarına işlemiş.

* * * * *

-Hep boş gözlerle izlemişimidir trenlerin arka vagonlarındaki o çocukları.
-Hepsine, boş gözlerle, defalarca bakışlar atmışımdır.
-Yıllarca.
-Ve trene bindiğimde, hep tercihim arka vagonlar olmuştu.
-Akşamın bir saatinde.
-O yorgun ve bitkin çocukların olduğu vagonlara binip.
-Kapının kenarında durup, tepeden çocuklara bakmak, hep beni derinden yaralamıştı.
-Ne acı bir görüntüydü.
-Ve değerlerimizin, bu şekilde bitap bir durumda olması, ne de yürek sızlatan bir dramdı.

* * * * *

-Ve çocuklar ki!
-En büyüğü on altı yaşındaydı belki.
-En küçüğü henüz 8 yaşında, ya vardı ya yoktu.
-Ve gece geç saatlerde eve gelirdim.
-Masanın üzerinde yemek.
-Yaşlı annem ve babam uyumuş olurdu.
-Ve masanın üzerindeki yemeği yerken, televizyonu açardım.
-Es kaza bir siyasi belirirdi ekranda.
-En çokta Turgut Özal olurdu ekranda.
-Ve her konuşan siyasi, ülkeyi çağ atlatmış olmaktan dolayı, demler vururdu.
-Ve siyasiler, çağ atlatmaktan dem vururken, ben trenlerin arka vagonlarını mesken tutmuş çocukları düşünürdüm.
-Ve onları izlediğim anlardaki sıkıntılarını, anlamaya çalışırdım.
-Ama siyasiler, her zamanki gibi, demagojik konuşmalarını yapardı.
-Yüreğim sızlardı.
-İçim acırdı.
-Ve ne kadarda zor bir ülkede yaşıyormuşuz diye iç geçirirdim.
-Ve ne kadar şansızmışız diye içim içimi yerdi.
-Çünkü!
-Her halde dünyanın başka hiçbir coğrafyasında, küçücük çocuklarının dramından habersiz yönetici kadrolar yoktur diye düşünürüm.

* * * * *

-Uzun yıllar oldu trenlerin arka vagonlarına binmeyeli.
-Ama eminimki, çocukların sayısı alabildiğine çoğalmıştır.
-Ve halen umutsuzluk içerisinde yaşıyorlardır.