Yağmuru beş geçe...

Omuzlarım çıplak... Ayaklarım da.

Omuzlarımdan başlayıp, ayaklarıma kadar uzanan, şile bezi bir elbise... Beyaz ve serin.

Yağmur yağıyor usul usul... Önce parmak uçlarım değiyor çimlere... Sonra yavaş yavaş tüm ayağım... Adımlarım birbirini takip ediyor; ard arda yürüyen iki uslu güvercin gibi. Ses çıkartmadan... Sırlara basmadan.

Damlaların saçlarımı ıslatmaya gücü yok henüz... Sadece yanaklarımdan aşağı süzülüyor...

Toprak kokusu geliyor burnuma... Yağmurda toprak.

Aklımda o cevabını bulamadığım soru... Toprak mı yağmur kokar... Yoksa yağmur mu toprak?

Önümde bir kız çocuğu... Yürüyor ardına hiç bakmadan... Bir tekerleme söylüyor usulca yağmur damlalarının arasından... "Arap kızı camdan bakıyor..." Yıllar öncesinden geliyor sesi.

Adımlarımız birbirini takip ediyor sanki. Bir adım o... Bir adım ben. Sadece onun adımları daha pervasız.

Yolun kıyısında siluetler... Bazıları henüz tanışılmamış... Bazıları çoktan göç etmişler. Kimileri de yaşamın içinden... Gülümseyenler.

Küçük kızın elbisesi benim o yaşlardaki elbisemin aynısı... Saçları da... Ve onun da çıplak ayakları. Hatırlıyorum... Her fırsatta ben de çıkartırdım ayakakabılarımı.

Yağmur diniyor... Yağmuru beş geçe, ileride bir gökkuşağı... İçimde altından geçme sevdası... Hızlanıyor adımlarım... Küçük kızın da. Çıplak ayaklarımızla koşarcasına, altından geçmeye çalışıyoruz rengarenk kuşağın... Geçemiyoruz. Ama bu sırada birbirimize bakıp, gülümsüyoruz.

Kolunda benim oyuncak bebeğim, yanaklarında gamzelerim.

Elimi uzatıyorum... Elini uzatıyor... El ele tutuşuyoruz sımsıkı... Sonra ileriye doğru bakıp... Ortak bir sırrı paylaşırcasına... Onun bilinen... Benim bilinmeyenime doğru... Birlikte yürüyoruz.

Gel yürüyelim çocuk... Yaşama... Sevdalara.

El ele ve hep yan yana.

Ağlarsan eğer bir gün... Olur ya, ağlatırlarsa...

Al, yüreğine koy, sakla...

Bir buse yanağına... Bir buse dudağına.