Yalnızlık Paylaşılır mı?

Yalnızlık Paylaşılır mı?

Gökyüzünün başka rengi de varmış!

Geç fark ettim taşın sert olduğunu.

Su insanı boğar, ateş yakarmış!

Her doğan günün bir dert olduğunu,

İnsan bu yaşa gelince anlarmış.(Cahit Sıtkı Tarancı)

Cahit Sıtkı Tarancı, geç fark etmiş taşın sert olduğunu, suyun insanı boğduğunu, ateşin yaktığını. Yalnızlığın da bir dert olduğunu, bu yaşlarda anlıyoruz. Benim çocukluğum, kalabalık bir ailede geçtiği için yalnızlığım olmadı, diyemem. Neden mi? İlgisizlikten, iç benliğime kapanıp geleceğimi düşlerdim. Başka bir deyişle yalnızlığı yeğlerdim. İnsanın aile, toplum içinde de yalnız olduğu anlar yok mudur?

Yalnız yaşamanın bir tek amacı vardır; o da daha başıboş, daha rahat yaşamak mı? Fakat her zaman, buna hangi yoldan varacağımızı pek bilmeyiz. Çok kez insan dünya işlerini bıraktığını sanır; oysaki bu işlerin yolunu değiştirmekten başka bir şey yapmamıştır. Bir aileyi yönetmek bir devleti yönetmekten hiç de kolay değildir. Ruh nerde bunalırsa bunalsın, hep aynı ruhtur; ev işlerinin az önemli olmaları, daha az yorucu olmalarını gerektirmez. Ne var ki içe kapanmakla yaşantımızın baş kaygılarından kurtulmuş olmayız.

Peki, isteyerek yalnız kalmak isteyenler yok mudur? Sıkıldım deyip evine kapananlarla karşılaşmaz mıyız? Bunlar, çevrelerinden, çevrelerindekilerden sıkılmış, kendi kabuklarına çekilmişlerdir. Belki de kendileriyle hesaplaşmaktadırlar. Başarılarının, başarısızlıklarının,  hatalarının neler olduğunu anımsar; bir değerlendirmesini yaparlar. Oysa kimileri geçmişe dönmek istemediğinden yalnız kalmak istemez; bir arkadaş, bir dost arar; bulur. Başka bir deyişle toplumdan kopmazlar; çünkü yalnızlığın girdaplarına girmek istemezler.

Yalnız yaşamı yeğleyenler, sanıyorum;  daha başıboş, daha rahat yaşamaktan hoşlananlar. İnsanlardan uzak olan, insanlarla karşılaşmak istemeyenler. Bunlar, kapılarını kapalı tutarlar.  Her zaman, buna başvurmaz; kimileyin telefonları kapattıkları, gelen iletilere yanıt vermedikleri de olur. İç benliklerine gömülürler. Çok kez dünya işlerini bıraktıklarını sanırlar. İçe kapanan, kendilerini toplumdan soyutlayanlar ruhsal bunalımda olanlar ya da yazanlar, çizenler, araştırma yapanlar ilgilerinin dağılmasını istemedikleri için yalnızlığı yeğlemiş olabilirler.

Bunların zamanları kıymetlidir.  Kendi evrenlerinde yoğunlaşarak üretimlerini zenginleştirirler. Bilim adamı, ,araştırma bulgularının sonucuna ulaşmak; roman yazarı kurguladığı olayı; olay kahramanlarını canlandırmak; ressam, çizgilerle, renklerle bir dünya oluşturmak; yontucu, mermere ya da tunca biçim vermek; şair imge gücünü daha rahat sözcüklere dökmek için yalnızlığa sarılmış olabilir

Yalnızlıkbir ölçüde yaratıcılığın arkadaşıdır.Yalnız yaşayan, yaratıcılığını öyle sürdürenler vardır.

Yalnızlıkbir ölçüde yaratıcılığı geliştirebilir. Ali Tanyeri, kitaplarıyla baş başa telefonsuz evinde Divan Edebiyatı’na dair çok önemli kitaplar yazdı.Celal Sılay da böyle bir yaşamı seçmişti.

Picasso,Büyük bir yalnızlık olmadan, ciddi bir eser verilemez.   Özdemir Asaf da, söyle diyor: “Yalnızlık paylaşılmaz. Paylaşılırsa yalnızlık olmaz.” Yazarken, dinlerken hiç kuşkusuz bir başka nefes sizi rahatsız edebilir.

Şairlerin de kendilerine ilişkin evrenleri vardır. Çoğu kez bu düş evrenlerinde yalnız yaşar, gezinirler. Orhan Veli de “yalnızlığı” yaşamıştır.

Bilmezler yalnız yaşamayanlar,

Nasıl korku verir sessizlik insana;

İnsan nasıl konuşur kendisiyle;

Nasıl koşar aynalara,

Bir cana hasret,

Bilmezler.

Friedrich Hölderin1770 yılında doğan bir Alman şairi. Bir oda içinde otuz altı yıl boyunca kitap okur, piyano çalar, şiir yazar. Bin üç yüz sayfa şiir yazdığı söylenir.

Aldous Huxley,eğer farklıysan, yalnızlığa mahkûm oluyorsun,  diyor.

“Yalnızlık Allah’a mahsus demişler.”de kimi insanlar, yalnızlığı seçmez mi? Neden seçer? Düşüncelerini, görüşlerini; yediklerini, içtiklerini başkalarıyla paylaşmak istemez. Kimileri de kendi işinde, araştırmasında yoğunlaşır. Prof. Dr. Aytaç Açıkalın, ”Uzman, yalnızdır” diyor. Uzman, çalışmalarından ayrılamaz. Ürettiklerini somutlaştırarak, onlarla mı arkadaş olur? Ayrı bir dünyası mı vardır? 

Ne var ki arayacağı bir dostunun olmaması yalnızlığı bir çileye dönüştürmez mi?  Seçilmiş yalnızlık, mutlu eder mi seçeni? Ya kendini cezalandırmak için seçene ne demeli? Günümüzde, iletişim zenginliği yalnızlığın giderilmesinde en etkili çözüm. Ama sanal evrende iletişim, yalnızlığımızı ne derece giderir, dersiniz Ben, soyutlanmış yalnızlığı sevmem,

Günümüz insanı, yalnız. Toplum içinde de yalnız. Toplumda, tanıdığı yoksa yalnızdır. Sanayileşme, teknolojik gelişmeler, insanları yalnızlaştırdı. Sanayinin, teknolojinin gelişmesi, her insanın gereksinmesi karşılamak için çalışmak zorunluluğunu getirmiştir. Çalışan insan, toplumlaşamıyor. Başka bir deyişle sosyalleşemiyor;  çünkü işten yorgun argın dönüyor. Çalışma, ekonomik koşullar: insanların bir araya gelmesini zorlaştırıyor.

Sonuç

Yalnızlık duygusu yaşayanlara göre; ‘yaşam’, anlamsız, boştur. !Terk edilmişlik’, ‘kimsesiz olma’,’ kimseyi yakın hissedememe’, ‘kimseye güvenememe’ ve ‘kırılgan olma’ yalnızlık ile ilgili duygulardır.

Yalnızlıkacısı çekenler, ‘yanlarında ‘desteklerini hissedebilecekleri’  ‘sırtlarını dayayabilecekleri kimsenin olmamasından yakınırlar’. Görüşlerini kabul eden, onaylan birilerinin olmadığı duygusuna kapılmışlardır.

Bilim adamları ,düşünürler, sanatkârlar; çalışmaları, yaratıcılıkları, üretimleri kesintiye uğramaması için yalnızlığı yeğledikleri söylenebilir.

Birçok kişi yalnız insanların mutlu olamayacağını düşünür: ne var ki bu görüş doğru değildir. Tam tersi mutlu olmak için mutlaka romantik bir ilişkiye gereksinim duyulması sağlıksız bir durum olarak ele alınmalıdır.

Son söz

Korona 19,insanları birbirinden uzaklaştırdı. İnsanlar, hastalığa yakalanmamak için birbirleriyle iletişim kurmak istemiyor, kaçıyorlar. Kaçmaları da zorunlu ki virüs yayılmasın.