Yardım eli

Son günlerde, zaman zaman beni rahatsız eden bir hissin peşine düşmüştüm.

Bazen birkaç kitap birden alır kitaplığıma bırakırım ve onlar okunmak için doğru zamanı beklerler. Öyle zaman ki o, okuduğumda bana iyi gelir ve birşeyler buldurur bana kendimde. Bazen hediye edilirim, bazen de bir şekilde elime bir kitap geçer ve saklarım. İşte onlardan birini bir gecede okuyup bitirdim.

Bize kötülüğün, çıkarçılığın, bencilliğin had safhada olduğunu düşündüren hayatımızdaki çirkinliklere inat, birbirine yardım eden, birbirinden memnun ve de râzı olan insanların anlattıklarına yer veren bir kitaptı bu. Türk İslâm kültürünün bazı değerlerinin yaşantımızdaki yerini vurgulayan bu kitap, başkaları için faydalı olmak hissinin insan ruhundaki yerini hatırlattı bana.

Başkasına faydalı olmak maddi ya da manevi yoldan gerçekleşebilir. Tanıdığımız ya da tanımadığımız birinin ihtiyacını gidermek için yapılan maddi yardım da manevi bir anlam taşır. Çünkü maddi yardım o kişiyi darlığından kurtaran ya da ihtiyacını gideren bir araçtır sadece. Bu araç para olabilir, giysi, yiyecek, araç gereç vs. gibi elle tututulur bir şey de olabilir. Öyle birşey ki bu, ihtiyaç sahibi için çok değer ifade eder. Ya da sadece severek, ilgilenerek, destek olarak faydalı olunabilir başkasına. Derdi olanı teselli ederek, ağlayana bir omuz olarak, moral vererek; başkasına güzel örnek olarak, nasihat ederek. Bazen bazı şeyler vardır ki para ile yeri doldurulamaz.

İnsan olarak bir yanımız her zaman âcizdir, insan kendi kendine herşeyi ile yetemez. Hepimizin başka bir insana ihtiyacı vardır. "Yalnızlık bir tek Allah'a mahsustur" belki de bu yüzden söylenir. Hastalanınca komşunun bir tabak yemekle yanımızda bitmesi gibi. İşimiz çıktığında çocuğumuza gözkulak olması gibi. Arkadaşımınızın bizim yerimize mesai yapması gibi. Belki biribirimize büyük iyilikler yapamıyoruz her zaman, ama yukarıdaki gibi küçük iyilikleri günlük yaşamda birbirimiz için yapıyoruz. Kültürümüzün kıymetli ve yerleşik değerlerinden biri yardımlaşma olduğu için çoğu zaman farkına bile varmıyoruz sardığımız yaraları ve de sarılan yaralamızı.

Her insan hayatının bir döneminde ihtiyaç halinde olmuştur ve o zaman anlamıştır yokluğun ne demek olduğunu. Yok olan her ne olursa olsun. Bazen bir milyar paraya duyulan ihtiyaç ile bir sıcak çorbaya duyulan ihtiyaç aynı değerdedir. Bir de işin diğer yüzü var ki, o da birine faydalı olmak ya da olamamak. Büyük ihtiyaç hallerinde eli kolu bağlı olmak zaten oldukça kötü bir his. Ancak günlük yaşamda küçük şeylerle bile başkalarına yararlı olmanın, onları mutlu etmenin aslında ruhumuzda bir boşluk kapattığını düşünüyorum. Ve ben bunun "beni ben yapan" bu denli büyük bir his olduğunu ve de gönlümün, şu an yapabileceklerimden daha fazlasını istiyor olduğunu farkettim.