Yatılı öğrenci olmak…

Kızı, Aydın-Ortaklar Anadolu Öğretmen Lisesinde yatılı öğrenci hakkı kazanınca, “acaba yapabilir mi ?” diye soran yakınıma, “Neden olmasın?” derken, kendi yatılı öğrencilik günlerimi anımsadım. Sizlerden de “yatılı okuyanlar” bilirler…

Başlangıçta bir burukluk, bir yalnızlık, bir “kendi ayakları üzerinde durmaya çalışma”dır yatılı öğrenci olmak… Evdekilerin maddi bakımdan yükünü azaltmadır. Tamamen de olmasa özgürlüğe ilk adımdır deneyimler kazanarak. Evden gelen harçlıkların idareli kullanılmasıdır. İnsanları tanıma ve dostlukların kurulmasıdır. Gündüzlü öğrencilere göre – kısıtlı olanaklarla - başarıya ulaşmak için daha sıkı çalışmak zorundadır “yatılı öğrenci”. Eli mahkumdur…

Bunun için de istesen de istemesen de, sabah veya akşam etüt saatlerinde düzenli bir çalışma temposuna ayak uydurmak gerekir. Etütlerde, belletici öğretmenler –kendi sorunları olmazsa- sorunlarınızı çözümlemeye gayret ederler..

Genel olarak, yatılı öğrenciler düzenli bir ders çalışma ortamında olduklarından, diğer öğrencilere göre daha başarılı olduğu gözlemlenmektedir. Fen Liseleri ve Anadolu öğretmen liselerinde örneklerini görmek mümkündür.

Yakınımın kızı Hande de öyle oldu. Yatılı öğrenci oldu. Çok çalıştı. Yılmadı. Başardı. O şimdi dört dörtlük, ODTÜ mezunu bir İngilizce öğretmeni!

1966-1969 yılları arasında Ankara Gazi Eğitim Enstitüsü İngilizce Bölümünde okurken -o zamanki – şartlarda “yatakhane” olarak, 80 kişilik salonlarda, ranzalarda yatmıştık. Curcuna içerisinde uyumaya çalışırdık. Banyo sırası için de, erkenden havlularımızı kabinlere bağlardık. Koridorlarda eşyalarımız için tahtadan dolaplarımız en büyük lüksümüzdü. Kimi düzenli kimi dağınık…. Evden gönderilen yiyeceklerin dolabımdan- kilit zorlanarak açılıp – “kamulaştırılması”ndan sonra da “paylaşmayı” öğrettiler bana “yatılı öğrenci” olarak. Hey gidi günler…

Yatılı öğrencilik yıllarında öğrendiğim gerçek dostluğu ve arkadaşlığı, 40 yıl sonra ilk kez buluştuğumuz Gazi Eğitim Enstitüsü İngilizce Bölümü 1969 yılı mezunu arkadaşlarımızla -göz yaşları içerisinde –çok daha iyi anladım. Birlikte anılara daldık. Okuldaki ilk günün akşamındaydı. Karavanada pırasa yemeği vardı. Sevdiğimden olsa gerek, çabucak bitirdim. Doymamıştım. Karşımdaki arkadaş pırasa yemeyeceğini söyleyince, istemeye utandım. Satmasını önerdim. 30 kuruşa anlaştık. Satın aldığım pırasayı daha bitirmemiştim ki, pırasayı satan arkadaş gidip yenisini aldı . Gülümsüyordu. İsteyenin karavanadan alabileceğini bilmiyordum ki….

Cuma günleri son dersten sonra, evlerine giden gündüzlü öğrencilere gıpta ile bakardık. Bir durgunluk çökerdi üzerimize. Hafta sonlarında, 15 günde bir sinemaya veya Kızılay’a gezmeye giderdik. Arada bazen de “sabahtan yer kapmak için erkenden grupla gittiğimiz “indirimli konserler”de neşelenmeye çalışırdık.

Özellikle Ramazan ve Kurban bayramı sabahları –okulda kalmak zorunda olanların- içini bir hüzün kaplardı. Sevdiklerinden uzakta. Yanız. Kantinde buluşur, birbirimize destek olurduk. 2. sınıfta iken yine böyle bir bayram sabahı dertleşirken -hiç unutamadığımız güzel insan- metodoloji ve uygulama öğretmenimiz Sn. Ahmet Özen’in habersiz okula gelip bizleri arabasıyla evine götürüp misafir etmesi “yatılılık günleri”nin acı-tatlı anılarından biri olarak kalacaktı. Teşekkürler Öğretmenim.

Günümüzdeki teknoloji olmadığından, o günlerde telefon görüşmesi için, önce karşı numara santrale yazdırılır, hatlar uygun olursa 3-4 saat sonrasında, iletişim kurma olasılığınız olurdu. Ya da akşam üzerleri kulağınız anonsta olmak zorundaydı. Belki evden ararlar diye. Şimdi derslere cep telefonuyla giren ve ellerinden düşürmeyenlere duyurulur.

Arayanınız bol olsun.

Saygılarımla…

Ali İhsan ÖZÇAKIR

MEB. Bakanlık Başmüfettişi (E)

e-mail: aliihsanozcakir@hotmail.com

Web.Sitesi: aliihsanozcakir.googlepages.com