Yol(un)suzluğun sonu

Turgut Özal’ın özelleştirme politikalarıyla başlayan süreçte 2002 yılında iktidara gelen Adalet ve Kalkınma Partisi Hükümeti yolun sonuna geldi. Nakit para ihtiyacını karşılamak adına devletin temel taşları olan kurumları değerlerinin çok altında fiyata özelleştiren iktidarın yolsuzlukları ortaya çıktı. Ortaya çıktı demek biraz abes kaçabilir. Malum okuyan, aydın, kültürlü, at gözlüğü ile dolaşmayan insanlarımız tarafından bu yıllardır bilinmekte ve dillendirilmekteydi. Bizler hükümetin yaptığı usulsüzlükleri, rant uğruna yaptıkları yolsuzlukları, servetlerine haksız yollarla kattıkları servetleri, din sömürüsü ile başımızda kalıp yedi sülalelerini paraya boğduklarını yıllardır her türlü yol ile anlatmaya çalışıyoruz.

Bağnaz ve yobaz kesimler hükümet benden yana olsun da gerekirse beni sömürsün mantığı ile verdikleri oylarla bu ülkenin derin devletini evlerimizden, okullarımızdan, özel hayatlarımızdan içeri soktular. Büyük egemen güçleri arkalarına almak adına yargıyı, güvenlik güçlerini bazı kesimlerin eline tutuşturdular. Aradan yıllar geçti ve baktılar ki biz artık en büyük gücüz fazlalıklarımızdan kurtulalım dediler.

Mustafa Kemal Atatürk’e edilen hakaret, halka getirilen yasaklar, gençlerimizin sokak ortasında kimliği belirli kişilerce öldürülmesi halkı sokaklara döktü ve malum Gezi Parkı olayları yaşandı. Ortalığın durulmadığı sadece dinamiklerini yavaşlattığı dönemde yanlış bir hareketleri ecelleri oldu olacak. Konuyu herkes biliyor. Dershaneler yani ülkemizin okullarının verdiği eğitimin yetersiz kaldığı anda imdadımıza yetişen bu kurumlar kapatılmak istendi. Dershaneleri ve özel okulları fazlaca bulunan cemaat eğitim şart sloganını Ak Parti Hükümeti’ne çok ağır ödetiyor. Sakın ola ki cemaati de savunmayın. Haksızlığa susan dilsiz şeytandır. Ters düşmediğin süreci emrindekilerin yaptıklarına göz yumuyorsan en büyük suçlulardan biri de sensindir. Bakalım süreç bize daha neleri gösterecek.