''Güzelin kaderi ''

Adam çoban.

Fakirlik bile adama,

Bulaştığına pişman.

Kimden gelmiş bu ferman,

Bilememiş hiçbir zaman.

Kader demiş katlanmış,

Sürüm sürüm sürünmüş her zaman.

…

Öbür adam da İmam.

Önce okumayı,

Sonra üflemeyi;

Sonra da hitabeti öğrenmiş bir zaman.

Gelmiş yerleşmiş cahil köye,

Karnı doymuş her zaman.

…

Kız ise bir afet.

Yedi köye salmış nam.

Yediği önünde, yemediği ardında.

Ağa kıskanırmış kızını,

Kıyamazmış vermeye kimseye.

…

Sonrası bildik dram.

İmam almış afeti koynuna.

Çoban da vermiş kendini zurnaya.

Yüreği kaptırdığına yanık ya,

Pek yanık söylediği ezgiler;

Gitmiş vezirin kulağına.

Çağırmış çobanı huzura,

Söyletmiş, söyletmiş;

Çok da hoşuna gitmiş.

Tutup kollarından padişaha götürmüş.

Padişah da dinlemiş,

Fevkâlede hoşuna gitmiş.

Sormuş, kim sana bunu söyleten?

Olanı biteni anlatmış çoban.

Olacak ya,

Padişah İmam'ı, Afet’i çağırmış.

Afet’in güzelliğine vurulmuş.

Ne yapsak, ne etsek;

Afet’i hareme dâhil etsek.

Düşünmüş, düşünmüş;

Çobana ve İmama dönüp,

Afet’i ne kadar seversiniz diye sormuş.

İkisi de ölüme kadar demiş.

Padişah vezire dönüp,

İkisi de çok sevmiş;

İkisinin de boynu vurula.

Afet de ortalıkta kalmasın,

Haremime katıla.

…

O gündür bugündür,

Afet’in kaderi değişmiş.

En mutlu günlerini,

Padişahla geçirmiş.

Ölünceye kadar mutlu yaşamış.

…

Şimdi demeyin nerede adalet,

Güçlü güçsüze salar afet.

Zurnada peşrev arayan,

Kendi çalsın bir zahmet.

Mehmet ÖZCAN