“Benlerim” ve “Ben”

(Beni kaçır benliğim!)

“Gözlerimi kapasam ve açtığımda kendimi O YER de bulsam.”

Bu cümleyi son günlerde öyle çok yineler oldum ki. Ruhumun dinlenmeye ihtiyacı var(kimin yok ki). Evet sadece ruhumu dinlendirene kadar, zaten özlemine dayanamayacağım çok şey var.

Kendimi aşırı yorgun ve tahammülsüz hissettiğim şu günlerde kaybolmak istiyorum.

Yalnız kalma isteği mi?

Özgür olma isteği mi?

Bencillik mi? Henüz bir ismi yok (ama sanırım yazı ilerledikçe buna bir isim bulacaktır. Bakalım ismi ne çıkacak?).

“İnsanın ayakları her daim zemini hissetmeli” diyen de ben. Şu an bir kuş gibi uçmak isteyen yine ben. Tabii bu kaçış sonsuz bir kaçış olmamalı. (Zaten sonsuz kaçışın ne anlamı var?) Bir yuvamın olduğunu ve hep olacağını bilmeliyim .

O zaman hislerimin ismi “özgür olma isteği” değil!

Alayım yanıma içimde ki “ben”i de biraz kafa dağıtayım istiyorum. Evet benim en az iki tane “ben”im var.

O zaman hislerimin ismi “yalnız kalma isteği” de değil!

Ya şizofrenik bir vakayım ya da çok kişilikli. Ama farkım var; benimkisi gerçeklerden kopamama şizofrenisi ya da tüm kişiliklerini çok iyi tanıyan çok kişilikli biri. Hele içimdeki “ben”lerde öyle bir “ben” var ki; bazen beni bile korkutuyor düşünceleri!

Çok “BEN” merkezli bir yazı oldu! TÜH! Kullanışsız olacak şimdi :))))

“Hadi dönelim!” vakti gelince, tüm “ben”lerimi toparlayıp kendimde, dudaklarımda huzur birikimli kıvrımlar dönebileyim geri.

İstediğim an gidip istediğim an gelmek! Ama döndüğümde kendimi; aynı saniyede, aynı mekanda, aynı solukta bulmak! Var mı böyle bir seyahat?(Kahvemin şekeri bile henüz tam erimemiş olmalı).

O zaman hislerimin ismi ancak “bencillik” olsa gerek!

SAYGILARIMLA

LAVİNYA