Herkes bir gün o dağınıklığı toparlayan birini bulacak zaten!

Bazen kararsız kalır ya insan. Bana da geçmişte çok oluyordu. Dengemi bir türlü bulamıyacaktım sanıyordum. Ayrıca dengeyi kim kaybetmiş ki biz bulalım değil mi ? Ayrıca bulup da napıcam da demiyor değilim hani. Dengeyi bulmak neden önemli olabilir ki ? Belki de doğru kararları vermek için. Aşk`ta, iş`te, aile`de, dostluk`ta. 

 

Bu konuya dair, az düşünmek ve az konuşmak gerek, bunu anladım. Az düşüneceksin çok yaşayacaksın.. Bak hapşırırken bile derler "çok yaşa" diye. 

 

Bazen dağılır insan, zor toparlar sanır kendini. Yıkımların, enkazın içinden çıkamaz diye düşünür sürekli. Işte böyle anlarda önemlidir dengini bulmak. Özellikle aşk için geçerlidir bu; "dengeni, dengini" bulmak. Dengin huzur verir çünkü, dengin yüzüstüne çıkıp nefes almanı sağlar yine. 

 

İnsan şu hayatta iki şeyi saklayamaz zaten; sarhoş olduğunu ve aşık olduğunu. Aşıklık da, sarhoşluk da kontrol edilmez çünkü. Ne, ne kadar içeceğini bilirsin ne de ne kadar seveceğini.. Hele bir de ayarı kaçırırsan dibi görürsün. En dibi hem de.. Dibi de görmek lazım ama, güzel şeyler hep dipteler. Dibe vurmadan ayaklarınla, yüzüstüne çıkamaz insan. Nefes alamaz. O yüzden ne kadar dibe vurursak o kadar iyi gelir yüzüstüne çıkıp nefes almak tekrar. 

 

Haa bir de dipte, sonda, depresyonda olmaktan bıkanlar vardır. Dağılırlar belki. Ama olsun be. Bırakın dağınık kalsın. Çünkü herkes bir gün gidecek zaten, ama herkes de bir gün o dağınıklığı toparlayan birini bulacak zaten be usta!