Acı ama gerçek...

Kim, ne derse, desin?

Bizde, yoksulluğun ötesinde, tehlikeli bir durum oluşmuş.

Büyük kentlerde, açlık almış başını yürümüş. Çünkü her birinde, nüfusu milyonlarla ifade edilen ve işsiz insanların yaşadığı varoşlar türemiş.

Bunu görmemek, ya da inkâr etmek mümkün mü?

Giderek, açlığın acısı gecelerin yanık melodisi oldu. Yarı uykulu kulaklarda ve çöp bidonlarının diplerinde yankılanıyor...

Sabahın köründe ya da gece geç vakitlerde; çöpte atık toplayan insanların sayıları, günden güne artıyor...

Daha belirgin emareler de var!

Harçlık dağıtan başbakanımızı ve evinin önünü ele alalım. Her bayram, çocuklardan oluşan mahşeri kalabalıklara sahne oluyor.

Bu bayram, durum biraz daha faklı idi. Kalabalık doruktaydı. Çocuklar itişip kalkıştılar. Onca izdiham, alacakları 5 TL harçlık içindi.

Zaten, büyükler daha önceleri odundur, kömürdür, yardım paketidir, fakir fukaraya sahiplenmedir; benzer adlarla bir şekilde ayartılmış.

Artık sıra çocuklarda idi.

Yorulmadan, alın teri dökmeden ve sorunları çözecek projeler üretmeden; basit yardımlarla, vatandaşın oyuna sahipleneceklerdi.

Olay bundan ibaretti.

Ama gidişatın sonu, pek hayra alamet değil!

Paranın değer kaybetmesi, borsanın düşmesi, dalgalanmalar veya krizler...

Vatandaş, bir noktadan sonra bunları hesaba almaz/almayabilir! Çünkü açlıkla karşılaştırınca, hiç birinin fazla bir önemi kalmıyor.

Onlar için esas olan ve hayati öneme haiz, bir lokma ekmektir.

Geçmişte, ülke insanı benzer sıkıntıları yaşadı. Ancak çözüm adına uygulanan yöntemler, toplumda derin izler bıraktı...

Sebebi ise, zamanın yanlış politikaları ve yöneticilerin katı tutumları idi. Çünkü yasalardaki radikal uygulamalarla sorunları aşmaya çalıştılar...

Günümüzde, benzer uygulamalar işe yaramayacağına göre, daha uygar çözümler bulmak gerekir...