Acı dilencilerinin acısı(bölüm sekiz)

Ne kadar çok kadın var diye geçiriyorum içimden. Bütün acılar kadınlar için mi? Kendime bir yol bulup uzaklaşmaya çalışıyorum oradan. Birkaç kişi önüme çıkıyor. Biraz dalaşıyorum onlarla.

Sertçe “Orada çok var”diyorum.

Benimle dalaşmaktan vazgeçiyorlar. Akıllı kızlar.

Reyonların arasında elinde, kan içindeki kulağını tutan bir kızla karşılaşıyorum. Birileri halka küpelerinden çekiştirip kulağını koparmış anlaşılan. Kız, şaşkın şaşkın kopan kulağına bakıyor. Beni görünce ayağa kalkmaya yelteniyor. Bir tekme savurup, ayağa kalkmasını engelliyorum. Yüzü geriye doğru savruluyor ve arkadaki raflara çarpıyor başı. Elinde tuttuğu kulak, fırlayıp gidiyor elinden. Kulağı ezerek oradan sıvışıyorum. Giderken birkaç raf deviriyorum. Kutu biralar sağa sola saçılıyor. Eğilerek bir tanesini alıyorum, kutuyu açıp yarısını yere döktükten sonra, içine aşk, ayrılık acısını boşaltıyorum. Bir dikişte bitiriyorum kutuyu.

“Seni seviyorum Mavi Hemşire.”

Gülümsüyor. Yine de rahatsız olmuş bir hali var. Yüzündeki gülümseme rahatsız edici, donuk bir gülümseme. Böyle gülümsemeleri iyi tanırım. Aklım bana oyunlar oynamaya devam ediyor.

“Elini ver bana.”

Biraz çekinerek de olsa elini uzatıyor. Elinin sıcaklığı içimi ısıtmaya yetiyor. Pamuk gibi elleri var. Gözlerindeki endişeli bakışları yakalıyorum bir an.