Adam- 5.zaman

''Kendimi tanırken kendimden nefret ediyor, nefret ederken de düşüncemin beni kapattığı karanlığa alışıyorum, kaybedecek ne kadar çok şeyim var'' diye düşündü adam.

Kaybedeceklerinin çokluğundan ötürü bir türlü kendini kovalamaktan vazgeçememişti, tutkusu onu yarasının üstünü kaplayan bir kabuk gibi esir almış, tatlı bir kaşıntıyla onu kaderciliğe, boyun eğmeye mahkum eden bir illet gibi hapsetmeye çalışıyordu. Yönlendirilmekten hoşlanmazdı oysa. Özgürlüğü savunanların tutsaklar olduğuna inanırdı. Özgürlük tanımını yapanların esaretleri nedeniyle aslında doğumlarından beri onları bir ruh gibi saran bu olağanlığı tanımadıklarını düşünürdü. ''İnandığın şeyi yaşarsın, inandığını savunmazsın'' dedi adam. Duvarına karaladığı birkaç yazıya gözü takıldı. Senden hiç ayrılmayanı senden alabilirler mi? Yüzüne gölge düştü.

Kaybettiklerini ve kazandıklarını bir arada düşünemiyordu. Olumsuz duyguları yaratmak ve sonra onları aşmak için avuçlarını parçalamak onu kendi kendinin kuklası yapıyordu. Düşündü ; ''Bu halimden pek şikayetim yok aslında, yalnızca kendi sesimi duyarsam kendi istediğim gibi bir hayat yaşarım, korkusuz, merkezinde ben olan, ben istemedikçe saatler koşmaz o zaman, belki de o zaman kendi şarkımı mırıldanırım, sevmeye de başlarım diğerleri gibi, belki sevmeyi öğrendikten sonra karanlıkla ahbaplığımdan aydınlığın tadını daha iyi tadarım, aç sırtlanlar gibi değil asilzadeler gibi otururum sofraya ve azar azar tadarım bütün insancıl zevklerden, hayattan'' . Duraksadı adam , Bir an için sorgulamamak onu çoğul hissettirmişti. Değişiyordu, masum ve yalnızdı. Perdesini açtı. Dışarda insanlar saçak altlarında yağmurun dinmesini bekliyorlardı.