Adı: Kader!

Fay hatları üzerinde yaşarız, depremden yalnızca Allah’tan korkar gibi korkarız; ne bir çare ararız ne de önlemimizi alırız!

Ev alırız, konu komşuya hava atarız: Bilmem kaç lira ödedik diye, sağlamlığını kontrol etmek yerine banyosunun renk ahengine, mutfağının güzelliğine kanarız…

Prof. Işıkara’yı dinlemeyi yalnızca deprem sonrasında severiz; diğer zamanlarda içimizi karartır, zira!

“Depremlere alışmalıyız” der, “Depremlerden ziyade binalar öldürür” der; duymak istemeyiz!...

Hani, “Kocam beni aldatmaz!” diyen kadınlar gibi…

Oysa… Gerçekler vardır yaşamda, istediğin kadar kafanı kuma sok; ne fayda?

******

En basit yöntemlerden biri eşyaları sabitlemek; hangimiz sabitledik?

Ben yapamadım, henüz, misal…

Biliyorum, mantıklı da buluyorum, erteliyorum… Ucunda masraf var!

Masrafından da geçtim, diyelim, sanki: “Bana bir şey olmaz!” gibi, anlamsız bir özgüven!

“Özgüven” değil ya, tam anlamıyla, bir boşvermişlik, bir kadercilik; bir türlü kurtulamadığımız Oriental düşünce… İşlemiş ciğerlerimize, hücrelerimize…

******

Aids için “Bize bulaşmaz!” diye önlem almayan erkeklerin; “Kocam beni aldatmaz, asla!” diyen kadınların pek bol olduğu ülkede “Deprem” gerçeği ne kadar kabullenebilir ki?

Ancak, yüzleştiğimizde farkına vardığımız, bir süre korkudan ödümüzün patladığı ve sonrasında, her şeyde olduğu gibi, unutmayı tercih ettiğimiz bir gerçek!

******

İnsanoğlunun yaşama tutunması için “Umut” gerek; kötü anıları unutmak için de, beyin, beden ve evren bireyi elbette umuda yönlendirecek!

Yoksa; gerisi pek fena… Pek anlamsız…

Mantık da payını alıyor, elbet!

Oysa… Mantığın yara almaması, gerçeklerden kaçmaması gerek; yani, umut insan direncinin yapısal taşlarını onarırken, mantık tekrar aynı hataya düşmemeyi sağlamakla görevlidir!

Mantık, yara aldığında, ancak, tekrar ve tekrar aynı bedbaht sahneler yaşanır; kaçınılmaz son!

******

Deprem gerçeğini kabul edemiyoruz, kendimiz kandırmayı yeğliyoruz; hep olduğu gibi…

Karısını boşayan erkeğin karısının yanında bir erkek gördüğünde eline tabanca, bıçak, tüfek alması gibi…

Gerçeklerle yüzleşmek yerine “Dokunulmaz” hissetmek istiyoruz kendimizi!

******

Yıkılan binalar ile ayakta kalanların hesabını deprem anında akıl ediyoruz; farkına bile varmadan ne çok kazanç sağladımızı, dahi, düşünemiyoruz!

Şimdi, pek güzel banyolu, renk uyumlu banyolu evlerde otururken, depreme yüzde kaç dayanıklı olduğunu öğrenmek bile istememektesiniz, muhtemelen…

Bunu sorgulamadığımızdan dolayı, zaten, deprem sonrası tam da ciğerlerin üstüne ayaklarımızla basamıyoruz!

“Kader!” deyip, geçiyoruz…

******

“Kader” diye bir gerçek de var elbet; mantık dahilindeki tüm önlemler alındıktan sonra geriye kalanların adı: Kader!