Ah keşke 2

Hayatımda iki büyük AH KEŞKE kavramı var. Birincisi, ''Ah keşke 1968 yılında çalışmak ve bir müddet oralarda yaşadıktan sonra kısa sürede geri dönmek üzere Almanya'ya gitmeseydim.'' İkincisi, ''Ah keşke akraba ve yakınlarımın, genelde Türk insanının bu kadar değişmiş olabileceğini ve benim onlara uyum sağlayamayacağımı temelli dönmeden önce farkedebilseydim ve ülkeme temelli dönmeseydim''

Ülkeme temelli dönmeseydim çok daha iyi yararlanabilirdim bu güzel ülkenin güzelliklerinden. Her yıl Jaguar veya Porsche arabamla birkaç kere izin yapmaya gelir, istediğim tatil yöresinde hasret giderebilirdim. Avrupa'da da vaktim oldukça diğer Avrupa ülkelerine seyahat ederdim.

Geleli 12 yıl oldu, hele son 5-6 yıldır bulunduğum muhitten dışarı bir yere adım atamıyorum. Geldiğim günden beri bir otomobil alacak parayı kazanamadığım gibi Almanya'da kazandıklarımı da erittim. Son model otomobillerin, minibüslerin içinde kasıla kasıla direksiyon kullananlara bakıyorum da aklımdan iyi şeyler geçmiyor.

Bir gün birine, ''İn len arabadan aşağı, yürü bakayım şu düz yolda düşmeden!'' diyesim geliyor. Biliyorum yürüyemeyecek. Elinde tespihsiz, hemşehrisinin elini tutmadan, onun omuzuna dayanmadan, etrafında hemşehri kalabalığı görmeden düz yürüyemeyecek. Düşmese de yalpalayacak. Dizlerinin bağı çözülecek.

Ama arabanın içinde havalı korna gibi oturuşu ve etrafa küçümser gözlerle bakışı yok mu, işte o beni gıcık ediyor.

Ah keşke Almanya'ya gitmemiş olsaydım. O zaman bu hanzoların davranışları beni bu kadar rahatsız etmezdi. Alışırdım. Güzel İzmirim'in Kordon Boyu'nda deniz havasını ciğerlerime doldura doldura yürürken de mutlu olamıyorum. Banklara oturmuş, çıt çıt ayçiçeği çekirdeği zıkkımlanıp da kabuklarını yerlere atanları görmeden yürümem mümkün değil. Asker gibi sıralanmışlar çekirdek çitliyorlar ve istisnasız hepsi de yerlere atıyor kabukları. Birini ikaz etsen hepsi birden cevap veriyorlar. ''Çöpçülerin işi ne, gelir süpürürler. Sana ne? Sen kim oluyon?''

Ah keşke bu zihniyeti farkedemeyecek kadar zihniyetten yoksun olsaydım. Ah keşke daha aptal olsaydım da hiçbir şeyi farketmeseydim. Ah keşke Almanya'da güzel ve geniş hatta bisiklet yollu kaldırımları görmemiş olsaydım, belki de İkiçeşmelik caddesinde kaldırım aramaz, bulduklarımın da dükkan sahiplerinin işgali altında olduğunu farketmez, hatta intihar edilebilecek kadar yüksek olmalarından rahatsız olmazdım.

Oradaki caddelere döşenen parke taşlarının arasının, zift alaşımı katı maddelerle, sert bir şekilde doldurulduğunu görmemiş olsaydım, bizim parke taşlı yollarımızda topuklu ayakkabılarıyla yürüyemeyen kadınlarımızı belki de fark etmezdim. Almanya'ya gitmemiş olsaydım, aklım orada takılı kalmazdı. Ülkemdeki yamukluklara da belki bu kadar üzülmezdim. Çünkü daha iyisini görmemiş olur, en iyisinin bu olduğunu düşünürdüm.

Ah keşke temelli dönmeseydim. Ülkemi de, ülkemdeki insanları da daha çok severdim.

Mustafa Mumcu, 12 Nisan 2007 saat: 02:10