Aidiyetsiz - 4 devam

An durmuş, yüzüm nurundan başka hiçbir şey görmediğim bilgenin yüzünde, sırtımda onmaz yüküm, adeta çırılçıplak utanç ile duruyordum. Soracak sorular boğazıma düğümlenmiş ve bir o kadar şaşkın kalakalmıştım. Neden çağırdın beni? Diyebilmiştim ancak. Sen çağırdın çocuğum; bense acıları dindirmek için geldim ve düşünün yanı başında inzivaya çekilmeye karar verdim gölgen olup. Ne yapmak itiyorsun peki? Kim olmak istiyorsun? Daha ne kadar yalnız, yahut daha ne kadar kaçmak istiyorsun senden ve yığının sana uzanan şefkatli ellerinden?

Onlar istemiyorlar ki beni! Anlamıyorum neden yapıyorsun bunu bana? Kimim ben? Kime ulaşmaya çabalıyorum ki bu kadar uzağım kendimden ve bu hoyrat insan selinden? Unut çocuğum unut ve yaşama devam et. Bildiklerin haydut, sen ise bir sonun başlangıcısın. Bu çıktığın serüvenin bittiği yerde artık hayat yok, umutlar son olacak. Ve sen yitirdiğin benliğinle baş başa yalnızlık evreninde boyutlar arası hapishanesinde çürüyüp yok olacaksın! Yahut pişip öz olacaksın! Yolun çetin, amacın ise imkansız olacak. Yahut her şeyi unutup, bu mutlu çoğunluğa karışıp yaşayıp, kocayacak, sana sunulan zorunlulukları teker teker yerine getire, getire herkes gibi zamanın geldiğinde yok olacaksın. Seçim senin çocuğum. Eşiklerle dolu yol önünde ya en sancılısını da aşmanın bir çaresini bulup yoluna devam edeceksin ya da burada yoldan çıkıp ademler evrenine acil iniş hakkını kullanacaksın! Seç ve gör, yaşa ve bir daha öğren!

Gitmişti? Ne yapacağımı bilmez bir yoksunlukla bir kaldırım kıyısında önümde akıp giden hayata bakıp, çaresizlik enginin de, ağrı yelkenleri açık yaralarıma çarpa çarpa ilerliyordum. Gece artık daha bir ayaz, karasızlık; alkolü hiçe sayarcasına gerçek ve bilinçli damarlarımda akıyordu. Gün ışımaya yüz tutmuş, ben ise güneşe inat bir karanlıkla dolup taşa taşa ona meydanda okuyordum. Gitmeliydim; yine çıkılan yol son bulmuş, vakit zar zor söndürülmüş iç ağrılarını tekrardan çekmek üzere gerçek, hayata yeniden kapı açmaya gelmişti…