AKIŞ

Sudoku sever misiniz ?

Sıraları ve satırları kesiştirip doğru rakamı tek seferde bulduğunuzu düşündüğünüz sık olur mu ?

Peki ya doğru olduğuna inandığınız anda korkmadan hamlenizi yapar mısınız ?

Yoksa bir kere daha düşüneyim mi dersiniz ?

Hangisi doğru hayatta ?

Cesur olmak mı, garantiye almak mi ?

Risk almadan yaşamak, tek düzeliğe hapsolmak mıdır yoksa bir sonraki adımda boğulmamak mıdır ?

Elimde silinmez bir kalem olsa inandığımı yapmaktan vazgeçer miyim ?

Zamanla yanıldığımı anlarsam pişmanlık hisseder miyim ?

Yoksa hayat zaten bir deneme tahtası, yanılsamanın ta kendisi mi ?

İleride üzerini çizmem gereken hamlelerim için bağışlanır mıyım ?

Peki her başlanan sudoku tamamlanabilir mi ?

Hatayı tam olarak nerede yaptığını bir türlü anlayamadığın anda gelen "yarım bırakma hissi"yle baş edilebilir mi ?

Benim zor oluyor mesela.

Tam böyle bir anda balkona çıkıp derin bir nefes aldım.

Mis gibi yağmur yağıyordu.

Tanıyanlar bilir, balkonu evin en sevdiğim yeridir.

"Parmaklarınla oynuyorsan işimiz var, boşver akışına bırak" dedi yanıma gelerek.

Hayatı sürekli olarak bir yerlere bırakmaya duyduğumuz istek, garantiye alma güdümüzden geliyor olabilir mi diye geçirdim içimden ?

Akış dediğimiz, müdahale etmeme, edilgen olmaya teslim olma hali değil midir ?

Kendimi hayata bırakamıyorken hayatı akışına bırakmak, sonra da kalemin silinmez oluşunun heyecansızlığından bahsetmek gülünç geldi.

Tiyatro Pangar'ın hata yapım atölyesi mottosu ne kadar da doğru.

"Hata yoksa hareket yok. Hareket yoksa ölüm var."

Otuzlu yaşlara dayandığım bu günlerde risk almayı, hata yapmayı, denemeyi, yanılmayı, şaşırmayı ve heyecanlanmayı seçiyorum.

Bir sonraki hamlemi çok düşünürsem vazgeçerim, tekrara düşerim.

"Sanırım ben sudokuda cesur olanlardanım" diye cevap verdim.

Bulanık gözlerle baktı, anlarsın dedim.

Hatalarınızı sevdiğiniz, özgünleştikçe özgürleştiğiniz güzel bir gün olsun.