Aklım bir daire, ruhum bir üçgen...

İkisini bir araya getirmeyi denedikçe hep bir yerleri açıkta kalan, birbirleri ile örtüşemeyen aynı bünyede buluşmuş iki farklı olgu!

Biri doğru derken diğeri bunu kabul etmeyen, iki omzumdaki melekler gibiler. Hangisi doğruyu söylüyor kestiremediğim, hep aralarında kaldığım.

‘Aklım bir daire, ruhum ise bir üçgen sanki’... ‘Arada kalmak’ can sıkıcı bir durum, aynı bünyenin içerisinde neden/nasıl birbirlerinden bu kadar farklı bakabiliyorlar olaylara, sorunlara, kişilere her şeye?

Her adımımda alacağım her kararda ikisi birden karşıma dikiliyor ve istediklerini yaptırmak için tüm kozlarını kullanıyorlar.

Onlara hükmeden ben miyim? Onlar mı bana hükmediyorlar? Güçlü olan ben miyim yoksa onlar mı?

Aldığım her aksiyonda aslında onlardan birinin etkisinde kalıyorum, biliyorum! Ama pişmanlıklarımın tek sorumlusu ben oluyorum. Neden çıkıp sorumluluğu üstlenip ‘senin hatan yok’ diyemiyorlar? Bunu söylemiş olsalar dahi onları dinleyip aksiyon alan ben ne kadar hatasız olabilirim? Hangi muhteşem gün ikisi aynı dili konuşurlar bilemiyorum ama bekliyorum…

‘Aklın yolu bir’ derler ama ruhuma kim yol gösterecek peki?

-Yorgunum…