Özlüyorum sizleri ben!..

Kaçsam diye düşünüyorum bazen.. Kaçsam gitsem uzaklara.. Kimseler olmasa gittiğim yerde. Bir tek doğa ve ben..Başımda gökyüzü, ayağımın altında toprak, hele de karşımda ışıldayan bir deniz varsa ve değebilecekse ayaklarım dalgaların serinleten ferahlığına.. Değmeyin keyfime..

Sabah gün ışır ışımaz çıkıversem kulübemden, serin bir ağaç gölgesi bulup oturuversem kumsala ve alsam sevdiğim bir kitabı elime..

Okurken sevdiklerimi hatırladığım anda, kaldırıversem gözlerimi kitaptan ve denizin uçsuz bucaksızlığında arasam sevdiklerimi. Baksam baksam da göremeyeceğimi bilsem de, nasılsa içimde yaşattıklarımdan oldukları için gözümün önüne geliverseler hepsi. Sohbete koyulsalar benimle. Özlediklerini söyleseler, aradıklarını söyleseler ve benim kendileri için ne kadar değerli olduğumu anlatsalar bana..

‘’Ben de sizleri çok seviyorum ve çok da özlüyorum’’ desem..’’Onun içindir ki; her sohbetimde, iki lafın arasına sizleri sıkıştırmalarım bundandır’’ desem..

Gelse yanıma annem mesela ve sadece benim hissedebileceğim kadar sıcak, sadece o kadar yumuşak öpüverse beni.

Babam gelse ve gölgedeki ağacın altında karşılıklı iki kadeh rakımızı parlatabilsek..

Ağbim gelse, ailemizdeki tek Fenerbahçe’li olmanın da gururuyla basıverse bana 100.yıllarında şampiyon olmalarının havasını..Ve ben de bir Galatasaray’lı olarak hiç gocunmasam da kalksam, öpüp kutlasam ağabeyimi. Sonra da onun için de bir bardak ekleyiversek çilingir muhabbetimizin arasına ve tokuştursak kadehlerimizi..

Annem soğusun diye denizin dalgaları arasında salınan karpuzu getirse..Ama babamın elleriyle yetiştirdiği, şeker mi şeker karpuzlardan olsa oda. Ve babam cebinden çıkardığı çakısıyla kesiverse karpuzu..

‘’Gel prensesim’’ dese anneme. ‘’Gel, sen rakı içmezsin ama sana çay demledim burada bak’’ deyip, Mürefte’deki bahçemizde yaptığı gibi, etrafını çiçeklerle çevrelediği ağacın altına oturtup anacığımı, eline, kendi elleriyle doldurduğu sıcacık tavşan kanını tutuştursa.. Ve biz hep gülsek..hep konuşsak tatlı tatlı..

İçimde, bu insanların benim sevdiklerim ve beni sevenlerim, hem de beni karşılıksız sevenlerim olduklarını bilmenin tatlı huzuruyla, kıvrılıversem acın altına..

Rakı içmişliğimin, sıcak rüzgarın, temiz havanın ve dalga şıpırtılarının da etkisiyle daha bir tatlı sarhoş uyusam orda ben..

Sonra gözlerimi açmak istemesem uzunca bir süre..Annemin gelip, rüzgar çarpmasın diye, uyuyanların üstüne yağan karları engellemek için üzerimize attığı incecik bir pikenin bedenime değdiğimi hissetsem ve yüzümde minnet ve sevgi dolu bir tebessümle yanıt versem ona, uyurken öbür tarafa dönüveren tembelliğimin arasında..

Aslında olabilse bunlar keşke gerçekten. Olabilse ve ben o tatlı uykudan uyandığımda, hepsi yine yanımda kalabilseler..Tüm sevdiklerim..Gerçek ve çıkarsız sevdiklerim ve böyle de sevildiklerim!

Keşke bu bir rüya olmasa..

Ben yaz mevsimin en güzel iki ayı yaklaşırken, Haziran ve Temmuz ayları gelirken, havaların ısınıyor olmasına inat üşüyen yüreğimi ısıtabilsem bu sıcak rüya sahilinde..

Bu iki güzel ayı ‘’sevdiklerimi neden aldın benden’' diye suçlamadan sıcacık geçirebilsem..

Ama olmuyor işte maalesef..Olamıyor..

Ne benimki, ne de benim gibi sevdiklerinden ebediyen ayrılmak zorunda kalmış herkes gibi..

Bunun sadece rüyasını görmek ve hayalini kurmakla mutlu olmayı öğrenmek zorunda kalmış gibi..

Ama dışarıdaki acımasız ve sevimsiz yaşamdan her sıkıldığımda..Her canım yandığımda özlüyorum bu kimsesiz sahili ben..

Ve biliyorum ki, gidebilsem bir gün yapayalnızlığımla bir yerlere, onlar hep benimleler..Yanımdalar..Alımda, yüreğimde, anılarımda, gülüşümde, alışkanlıklarımda, damağımın tadında..Hatta gözümde, kaşımda, bana kattıklarıyla tüm hayatımdalar her zaman..

Ve hep de öyle kalacaklar..

Ta ki bu yalnız ağaç, kendi yaşam sınırında, belki kocaman olmayan gövdesi ama kesinkes kocaman taşımayı ‘’onlardan’’ öğrendiği yüreğiyle, o suların kıyısına devrilene dek..