Aklım oynunu aklım kazandı

Güneş tam tepede idi. Sırt çantasını yavaşça yere bıraktı. Nihayet yamacın başına kadar gelmişti. Yokuşu tırmanmak onu bitkin düşürmüştü. Saçlarının ensesini yaktığını hissetti. Başındaki hasır şapkayı zarif bir hareketle çıkardı ve aynı zariflıkle saçlarını toplayıp şapkanın içine hapsetti. Sonra sırt çantasının üstüne oturdu. Krem rengi pamuklu elbisesi kadar hafiflemişti sanki bedeni......Sigarasını büyük bir keyifle yakıp yamaçdan aşağıya doğru vadiyi seyre koyuldu. Hayallere daldı; hayallerinin sınırı yoktu. Birden ona ulaşan garip bir serinlıkle ürperdi. Hayallerinin bölünmesine sinirlenemeyecek kadar şaşırdı. Karşısında kardan bir adam duruyordu. Tepedeki güneşe baktı. Evet yılın en sıcak zamanına ve güneşe rağmen kardan adam oradaydı. Üstelik güneşden aldığı ışıkla pırıl pırıl parlıyordu. Ayağa kalktı kardam adama doğru yürüdü. Ona dokunmak ve gerçekliğinden emin olmak istiyordu. Kardan adama yaklaştıkça o garip serinlik bedenini daha bir sarmaya başladı.

Artık onunla yüzyüzeydi korkarak ve titreyerek elini uzattı, ona dokundu.  Bu oydu, artık bir daha görmek istemediği ama bir yerlerde onu yine yakalayacak olan, orada oylece duruyordu ve gerçekti. Kaçış yoktu ve bundan kurtulmanın yolu onun varlığını kabul etmekti. Kendini kanıtlayan kehanet gerçekleşmişti. Kadın elindeki tarağı bilinçsizce aynanın önüne bıraktı. Gözlerini aynadan almaya çalışarak ayağa kalktı. Bedenini saran ürpertiden kurtulmak içn ışığı kapatıp kendini yatağa attı. Bu gece karanlık aydınlıktan daha güvenli diyerek gözlerini sımsıkı kapadı. Sabah gün ışığı ile uyandı...denize baktı, kahvesinden bir yudum aldı. sonra evin içini neşe ile dolduran müziğe kulak verdi. Herşey geride kalmıştı. O artık yoktu, var olsa bile onun varlığına kayıtsız kalabileceğinden emindi. İşte tam bunları düşünerken sevgili kedisi kucağına zıpladı. Coşkuya benzer bir duyguyla kediye, hayata denize, bahçedeki çiçeklere ve hatta kahve fincanına gülümsedi. Güzel şey yaşamak...