Aldatan süreklilik

Mucizelere kim inanır ki?

Birçoğu inanmaz.

Oysa şu an hayatta olmamız birçok mucize sayesindedir.

Hepimizin, mutlaka ‘ucuz kurtulduğu’ bir şeyleri oldu.

Kimimiz bir hastalıktan, kimimiz bir kazadan, kimimiz başka bir şeyden belki de şans eseri kurtulduk.

Buna inanmamak için, hayatta bizi etkileyen her şeyin bizim kontrolümüzde geliştiği ve her zaman kontrol edilebilir olduğu düşüncesi gerekir.

‘Akışı kontrol’düşüncesi, yeni sorumlulukları da beraberinde getiren bir şey.

****    ****   ****    ****

Gün 24 saat mi gerçekte?

Biz 24 saati yaşarken, bizim olmadığımız bir yerlerde bizim adımıza bir şeyler konuşulur, belki de kararlar alınır, biz ise ancak kendi 24 saatimizde haberdar olabiliriz.

Çetin Altan’ nın dediği gibi gün 25 saattir.

Kontrol edemediğimiz zamanlar varken mucizelere inanmamak, ‘kontrol yarışı’ nda boğulmak, insanları ya da kendimizi zorlamak ne kadar doğru?

****    ****    ****   ****

İnsan doğası itibari ile sürekliliğine inanır.

Çok iyi bilmemize rağmen ‘ölüm’ gerçeğini her defasında unutmamızın nedeni de kendi ‘sürekliliğimize’ inanmaktır.

Uyumsuz bir iş arkadaşı, aksi bir patron, huzursuz bir ev, işin içinden çıkamadığımız durumlar karşısında, içimizdeki ‘süreklilik’ duygusu,  her şeyin bu hali ile devam edeceğine inandırır.

Hiç değişmeyecekmiş gibi.

Hep devam edecek gibi.

Ölümü, sonu, düşünememek gibi sürekliliğe inanmak…

Oysa hayat oyununda kartlar yeniden dağıtılır.

Sahne aynı kalır ama roller bir anda değişir.

Oyun biter şah ile piyon aynı kutuda buluşur.

Hayatın 25. saatini, süreksizliğini, mucizesini bilmek güzeldir.