Anılar II

Çocukluğumun geçtiği yerde gurbetteydim. Yüksek okulda işletme okuyorum. Nasıl geldiğimi unutmadan. Para ve sevginin kıskacında kaldığım günlerden birini daha yaşıyordum. Adam yanımdaydı sürekli, benden sevgi bekleyerek. Geceleri sabahlara kadar konuşmuştuk, gözlerim şişmişti o gece.

Ay bitmiş, servis parası vermek gerekiyordu. Minibüs şoförü sabah servisinde beni alınca ona parayı herkes verecekti, ben de. Ama babam, henüz para çıkıştıramamıştı. Dersler bitince bankaya, bir umut diye kontrole gittim. Hesapta sadece on ytl. vardı. Boynum bükük, iş bankasının merdivenlerinden iniyordum. Çaresiz ve son derece kırılgandım, biri dokunsa ağlayacaktım.

İmdadıma yine o yetişecekti. Ellerim titreyerek onu aramaya karar verdim. Hem ondan utanıyordum, hem ondan çekiniyordum, hem ona vizdansızlık etmekten korkuyordum. Çünkü benden istediği küçük şeylere bile cevap vermemek için yalan söylüyordum. Ama parasızlık beni yüzsüz yapmıştı.

Telefonu açtı o sıcak sesiyle.''Para lazım servis için'' dedim.''Tamam canım.'' dedi. Nerede olduğumu sordu. Meğer tam bankadan çıkarken beni görmüştü. Bnkadayım, dedim. Beni gördüğünü söyledi.. Heyecanım ve korkum bir kay daha arttı.Onu hem biri bizi görür diye yanımda istemiyordum hem para desteği sağlıyor diye isityordum. Yolun karşısındaydı, uzun boyu ve alımlı adımlarla yanıma geldi.Yüzü gülüyordu. Ben ona istemeye istemeye mahküm, o bana düşkündü. Bana sarıldı ve yanağımdan öptü. O an ne kadar sevinçli olduğunu fark ettim.

İşte mutluluk o olmalıydı. Ben servis parasını babamdan uzakta bulmuştum, beni çılgınca seven o insan da mutlu olmuştu. Bana sarıldığı o anı unutamam. Güle güle uzun boylu, dik başlı adam.