Ankara’ yı terkediyorum

Ankara’yı terkediyorum, birkaç hafta Ankara’nın sorunlarında uzak, suyu akan, havası serin, deniz olan, ağacı bol bir yerde olacağım. Kendimi çok şanslı sayıyorum, her fırsatta kaçabileceğim, sevdiklerimin olduğu bir yerim daha olduğu için. İnebolu’ya gidiyorum. Kimse yanlış anlamasın birileri gidin dediği için gitmiyorum, burada yapabileceğim birşeyler olsa, elimden gelen, kalır ve savaşırdım.

Ankara’ya ilk geldiğimden buyana 33 yıl olmuş. 1974 yazıydı, İnebolu’dan yola çıkmış, Dünya Kupası finaline yetişmiştik. Amcamlar o zaman da Ankara’dalardı. Onlara gelmiştim. İlk kez televizyon seyretmiştim, ilk gördüğüm görüntü Almanya-Hollanda maçıydı.

1976 yılında üniversite sınavı için geldim. ODTÜ’de sınava girdim, sınavda ODTÜ’yü kazandım. Bunun anlamı artık Ankara’ya yerleşmekti. 20 Aralık 1976’da okul açıldı, ben de İçcebeci’de Uzungemiciler sokakta kalmaya başladım. İki ay geçmeden, 14 Şubat’ta okulda boykot başlayınca İnebolu’ya geri döndüm. Boykot Kasım ayında bitince Ankara’ya geldim, artık Bahçelievler’de oturmaya başladım. Kızkardeşim de ODTÜ’de okudu, erkek kardeşim ise Hacettepe’de... Ailece Ankaralı olduk.

Ankara’da değişime tanık oldum. Otobüslere arka kapıdan binerdik, sonra ön kapıdan binmeye alıştık. Troleybüslere ne zaman binsem ya elektrik kesilirdi ya da bozulurdu. Otobüs özel yolunun ne kadar güzel birşey olduğunu görünce, keşke metro olsa dedim. Sonunda metromuz da oldu. Sokağımızdaki, komşu sokaklardaki küçük evler yıkıldı yerlerine apartmanlar yapıldı. Asfalt üzerine asfalt döküldü. Kaldırımlar yoldan daha düşük olunca, yeni kaldırımlar çok yüksek yapıldı. Yollar kazıldı defalarca, kanalizasyon, su şebekesi, doğalgaz, elektrik, telefon, kablo. Asfalt döküldüğü gün yolun kazıldığına bile tanık oldum. Elektrik kesintileri oldu, sular kesildi zaman zaman. On gün susuz kaldık, sesimizi çıkarmadık, çünkü on gün sonra suyun geleceğini ve yıllarca akacağını bildik.

Ankara için yapılanları kimi zaman beğendim, kimi zaman beğenmedim. Beğendiğimde takdir ettim, beğenmediğimde eleştirdim. Ankara son yıllarda hep kötüye gitti. Çevremde her yapılanda hesapsızlık, kalitesizlik, insana saygısızlık, estetikten yoksunluk gördüm. Çağdaş bir ülkenin çağdaş başkenti olmak üzere yola çıkılmıştı Ankara’da. Şimdi Ankara bir üçüncü dünya ülkesinin, geri kalmış şehri görünümünde.

Ben doğduğum yeri İnebolu’yu çok sevmiştim ve bir de otuz yılı aşkın zamandır yaşadığım Ankara’yı, hem doğduğum yeri, hem de doyduğum yeri... Şimdi Ankara için endişeleniyorum. Gidiyorum Ankara’dan, döndüğümde suyu akan bir şehir bulmak istiyorum.