Aşk, bir aldanıştır

Varlığımızın dolaysız amacı acı çekmek olsaydı, yer yüzünde bulunuşumuzun hiçbir nedene dayanmadığını kolayca söyleyebilirdik.

Acaba acı çekmek hayatta var oluşumuzun yegane amacı ve sonucu mudur diye hep düşünürüm. Bunu düşünürken hayatında çok acı çekmiş ve çektiği acılardan sürekli şikayet eden bir birey ruh halini muhafaza etmiyorum asla. Düşüncelerimin çoğunluğuna gözlemlerim yönlendiriyor beni.

Hayattaki acı çekme araçlarından en ustaca bize verileni ise aşk olsa gerek. Aşk bir yandan vazgeçemediğimiz ama diğer yandan da başında ve sonunda bizi sürekli üzen ortasında başından ve sonundan kırpıla kırpıla çok az kalmış olan mutluluk aldanışından başka nedir!

Demek ki aslında evlilikler çoğu zaman bu aldanışın ortasında insanları yakalayan sonu da genelde hayal kırıklıkları olan bir aldanış meyvesidir. Peki bu hayal kırıklıklarını önlemenin bir yolu yok mudur! Bence var; şöyle ki:

Çiftlerin aşkın içindeyken bir gün bu durumun dışına çıkacaklarını mutlaka öngörüp bunu kabullenmelidirler. Aşk olmasa dahi ben bu insanla birlikte bir ömür sürme amacı ile birlikte olabilir miyim sorusunu mutlaka sormamız gerekiyor kendimize. Bu sorulara olumlu yanıt alabiliyorsak sonunda kadar gitmeliyiz.

Bundan başka aşk aldanışı içerisinde insanların yaptıkları en önemli hatalar; kendisini farklı göstermek ya da karşıdakini farklı algılamaya azimli olmak, olumsuzlukları sürekli görmezden gelmektir. İnsanın bu aldanışın içerisinde iken mantığının sesini dinlemesi çok zordur. Ancak zor da olsa bu aldanış zamanında insan mantığının sesini de dinlemeli ve onun fikrini de sormalıdır. Bu aldanış sonrası hayal kırıklığı ya da mutsuzlukları azaltmak ya da önlemek için şarttır.

Mantığa da kalbe de hakkını vermek lazım, mutlu olabilmek ve de onu sürdürebilmek için.