Aşk bu mu?

İlişkilerimiz niye böyle ? Niye hayatımıza giren insanları değiştirmeye çalışıyoruz?Bizim istediğimiz gibi olmaya zorlanan insan mutlu mu oluyor? Mutlu olmuyorsa biz nasıl mutlu olabiliriz yanında? Söyler misiniz? İlişkiler birbirini törpülemek midir? İlla birisi vazgeçmeli midir kendinden?

Bir arkadaşım anlattı erkek arkadaşı işini bırakacaksın diyormuş evlenince.Nasıl bir mantık anlamıyorum.Eğer evde oturmasını istiyorsa eşinin , neden çalışmayan bir insanla birlikte olmuyor. Bu çok mu zor? Böylelikle birini değiştirmeye gerek kalmaz değil mi? Aklım almıyor…

Ben üniversiteyi kazanayım, yıllarca okuyayım, KPSS gibi bir sınavı geçeyim, kadroma yerleşeyim “Adam” İşini bırak!desin …Yok canım, başka derdin?

Sırf sevdiği için okulundan vazgeçenler var. Hangi zihniyete sığar bu?

O insan hayatınızın sonuna kadar sizin yanınızda mı olacak? Emin misiniz? Nerden belli? Yolun yarısında ”buraya kadarmış” demeyeceği?…

Bir arkadaşım sevdiği adam için okulunu bıraktı, adam onu aldattı ve boşanmak istedi. Boşandılar…
O sırada af çıktı. Babası öldü.Üniversiteye geri döndü
Çocuğunu annesine bıraktı (henüz birkaç aylıktı). Bitirdi okulu, diplomasını alıp işe başladı.
Şimdi tüm ailesine bakıyor.
Değer miydi?diye sorduğumda “Hayır, çok sevmiştim ama…” diyor.Çok sıkıntı çekti.
Adam evlenmiş… Mutlu değilmiş… Geçmiş ola…
O köprünün altından çok sular geçti… O sıkıntıdayken adamın ruhu bile duymadı!

Hayatları karartmak bu kadar kolay olmamalı. Kimse için amaçlardan vazgeçmemeli insan.

Eğer aynı yolda yürümeyecekse seninle, değerlerini paylaşmayacak, saygı duymayacaksa sana…. Ne gerek var varlığına?

Biz ayaklarımızın üzerinde duralım da, rüzgar ne taraftan eserse essin!

Haksız mıyım?