Zamane sevgileri hamburgere benzemiş...

Düşünüyorum da o eski günleri, annemin “Biz senin yaşındayken….” diye başlayan cümlelerini hiç sevmezdim. Şimdi aynı cümleleri kendim kuruyorum öğrencilerime.

Bize ne oldu böyle? Ne oldu da bu kadar yozlaşabildik? Biz hep iyiyi, güzeli, doğruyu anlatmaya çalışırken, onlar neredeydiler ya da biz kimlere anlattık bunları?

Bilmiyorum, işin içinden çıkamıyorum. Nerede yanlış yaptık, nerede?

6-7-8. sınıfta okuyor öğrencilerim. Hepsinin bir arkadaşı, sevgilisi var neredeyse. Bunu kabul etsek bile, ilişkilerini ölçüsüz yaşamaları rahatsız ediyor beni. Sınırsız yaşıyorlar.

Bu nedenle o minik gönüllerde onarılmaz yaralar açılıyor. Her köşe başında sevgililer, saklama, saklanma gereği duymuyorlar bile. Alenen ve aşikar…

Özür dilerim ama, bizim zamanımızda sevilen saklanırdı söylenmezdi. Adını dilden dile dolaştırmak saygısızlıktı sevgiye ve sevgiliye. Gizli yaşardık sevgimizi. Değerliydi çünkü.

Sevgi; önemlidir, değerlidir. Alenen yaşanmayacak kadar özeldir.

Öğrencilerime bakıyorum da, yedikleri hamburgerler gibi çabuk tüketiyorlar sevgiyi. Yani yaşadıkları sevgiyse tabii. Ne yazık…