Aşk yalanla kardeş olabilir mi?

Sevgi yalan üzerine kurulabilir mi? Ya da sevgi sandığınız şeyin aslında koca bir yalandan başka birşey olmadığını anlarsanız, onun hala sevgi olduğunu düşünmeniz mümkün müdür?

Aşk veya sevgi her ne ise yaşadığınız, bu duygu dürüstlüğü içinde barındırır mı? Yoksa sürdürmek uğruna yalanlara başvurmak sevgiyi korumakmıdır sizce?

Peki yalan söyleyen bir insanın sizi sevdiğine inanırmıydınız? Sizi sevdiğini iddia eden biri, bile bile üzüleceğinizi bunu yapmayı sürdürebilirmi?

Siz, yalan olduğundan yüzde yüz emin olduğunuz masalları onun yüzüne vurmadan dinlerken, o sizi aptal yerine koyduğunu düşünüp keyiflendiğinde, gerçekten sevebiliyor olması mümkün müdür? Var mıdır aşkın böyle bir hali?

Ona karşı ne kadar dürüst ve açık davrandığınızı bildiği halde aynı mantıkla size yaklaşmamasımıdır sözünü ettiği
sevgisi?

Yalan olduğundan emin olduğunuz bir şeyin doğrusunu size açıkladığı takdirde onu affedebileceğinizi söylediğinizde dahi, hala inatla zincirleme öykülerine devam etmesi nasıl bir durumdur? Varmıdır bir mantığı?

İnsanın birşeyleri kaybetmemek yada sürdürmek adına izlediği yol bu ise, bunun adına sevgi denilebilirmi?

Yani yalanla korunan bir ilişkide hissedilen duygunun sevgi olması mümkün müdür? Sevginizi kaybetmemek adına haklı olabilir mi doğruları saklayan?

Sonuç olarak hadi varsayalımki yalan var ilişkinizde, peki gerçek ortaya çıktığında, enkaza dönüşen güvensizliğinizle artık sevgi barınabilir mi yüreğinizde? Bunun doğru olmadığını söylemeye yüzü varmıdır?

Ve o... Öfkesi ne için olmalıdır? maskesi düştüğü için mi? yoksa sizi kaybetmesimi kızdırır onu?

Hayır, sadece oyunun tam ortasında, başka kusursuz masallara henüz hazırlanırken, perde aniden kapandığı için, yaratıcılığının yarım kalmasınadır öfkesi. Yönetmen oyunu hatalı yönetmiştir bu kez. Rol dağıtımını gözden kaçırmış ve oyuncular rolünü unutmuştur.

Sevgiside öfkeside kendisinedir aslında .

Detaylarda hata yapmıştır zira...