Aşkı kaybetmenin sorumluluğu

Aşk yaşanmazsa hayatta bir şeyler eksik kalır her zaman. Hayatımızın olmazsa olmazıdır, ekmek gibi, su gibi, hava gibi. Dünyanın her yerinde benzer duygular ve farklı şekilllerde yaşanır aşk. Kaybetmek de aşkı benzerdir genelde. Hüznü, yalnızlığımız, hayalkırıklıkları ve acılarımızla.

Güzel günlerin başlangıcıdır aşkla yaşanan günler. Sevgili hep özenli cümlelerimizin baş konuğudur. Onun yerine biz hastalanmayı acı çekmeyi, hatta onsuz bir yaşamı bile istemeyiz. Satırlara dökülür duygu yüklü cümleler. Senin yerine ben hastalanacağım, senden ötürü değil, bencilliğimden. Ben değil sen bana bakacaksın çünkü o zaman, elinde bir bardak suya kattığın sevgini içeceğim. Belki ateşler içinde yanacağım, sen üşümüşsündür ateşimle seni ısıtacağım. Ellerin alnımda iken, kendimi sonsuz ve kedersiz bir sevgiye bırakacağım. Belki ölümcüldür hastalığım, ben seni bu dünya da yalnız bırakmamak için ölüme inat yaşayı seçeceğim.

Bir arkadaşım, bir filimde bir kadnın barda oturan erkeğe çıkma teklif ettiğini fakat erkeğin kabul etmediğini söylemişti. Yorumu da bizde olsa kadının teklifine gerek yok erkekler zaten o kadına yeterince ilgi gösterirlerdi, demişti. Oysa yanılıyordu belkide o adam sevdiği kadınını bekliyordu. Benim ülkemde de aşksız adamlar ancak her kadını potansiyel sevgili görüp hayal kurarlardı.

Zamanlar genelde hızla tükenir yerini suçlamalar atışmalar ve sen yaptın gibi cümleler kurulmaya başlanır. İpler gerilir, başka kadınlar/erkekler aklımızı çelmeye başlar. Sonra birisi birgün bu iş bu kadar der ve gider. Arkada kalan sonsuz bir kedere boğulur. Yenilginin acısımıdır yoksa yaşamaya doyamadığı aşkımıdır kederin sebebi bilinmez genelde. Herkesin kendince bir yanıtı vardır kendi içinde. İçimizdeki sevgi ve şefkat duyguları bir düşmanlığa dönüşür. Bu dünya da yaşanmamış aşkların hesabı öteki biinmez dünyaya bırakılır, bin bir ahla. Oysa yalana dönen bir aşkın acısıdır insan yüreğindeki, belkide aşkına sahip çıkamayan insanın kendi trajedisidir yaşadığı.

Aşkı kaybetmek herkes için ağır bir yüktür. Bu yükü taşımak her insana acı verir. Ama insanlar kaybettiklerin aşkın sorumluğunu hep karşısındakine yükler. Doğru olansa “aşk iki kişiliktir” ve bu ilişkinin hüzünlü sonu iki kişinin ortak sorumluluğundadır. Asla tek kişi tüm sonuçların sorumlusu olamaz. Kaybettiğiniz aşkı düşünürken kendi paynıza düşen hatalardan kaçmanız yaralarınızı srmaya yetmezki!...