Aşkın esirlerinden biri olmak

İçimde bana ait olmayan bir şeyler var. Büyüdükçe , hırçınlaşan beni umursamayan bir canlı sanki! Bana nasıl oluyor da bu kadar karışık duygular yüklüyor. Dalga benim deniz benim sanıyordum hal bu ki ikisi de benim değilmiş!

Beni küçük bir çocuk gibi köşeye sıkıştırıp döven şey neydi? Neydi o ruhumun bütün heybetini ve gücünü alan şey… Uykumdan kaldırıp geceye daldıran , nefes aldığımı unutturan şey…

Bedenim hiç bu kadar zayıf kalmamıştı!

Kendimi çırılçıplak bir şekilde bırakmıştım suyun içine, en ufak bir çaba göstermiyordum ve sadece daha derine batıyordum. Battıkça daha çok rahatlıyordum. Bir gün dibe vuracaktım ama belki de değil.

Ben neyin, kimin esiriyim! Korkuyor muydum yoksa? Evet aslında beni kemiren korkuydu…

Ya bir gün o da çekip giderse , beni kötü bir rüyada bırakırsa… Daha kaç kez parmaklarımdan süzülecek ruhumu alan şey!

Neden her defasında kapılar kapanacakmışçasına hazırlanıyor ! Neden üstünde olduğum köprüler birer birer yıkılıyor! Neden bu kadar pesimistim ben ? Olumsuzluğu içime sokan tek şeyin aşk olduğunu iyi biliyordum. Çünkü beni tarifsiz duygu seline atıp giden oydu. Elimi uzattığımda elime değen elden bile korkuyordum!

Yaşadığım her anı o kadar farklı yapıyordu ki… Sesini duymaktan geçtim hayali bile başkaydı… Nasıl bir duygu bu hem mutlusun hem de korkuyorsun. Aslında benim korkum imkansız aşktı! Evet seviyordum ama korkarak… Hüzün ile mutluluk beni alabildiğince içine almış sürüklüyordu koca bir boşluğa…

Böyle yaşamak başkaydı… Belki de istediklerimizi hemen elde etmemek en iyi olandı! Çünkü bizler elimizdekinin değerini iyi bilmiyoruz…

Artık ben de aşkın beyaz önlüklü esirlerindenim… Ne kadar korkuyor olsam da onu istiyorum , evet seni istiyorum aşk…Ne olduğunu bilmesem de...