Aşksız kal, bir zamanlar delice sevdiğim..

Yine sensiz bir gün ve hüzün dolu gece. Neden geceler bu kadar uzun bana? Sensizlik acıtmıyor halbuki. Kısmet değilmiş deyip geçtim. Medeni iki insanın ayrılması gibiydi bizim ayrılığımız. Peki neden içimi acıtan bu keder? Neden böylesine yalnızız? 

Yanlış anlama sakın beni. İsyanlarım ne sana ne de sensizliğe. İsyanım kendime aslında. Böylesine acı çekeceğimi bile bile, sonunun olmayacağını bile bile devam ettirmekti bu çelişkiyi. Ne sen ne ben hakettik bu ilişkiyi ve de "biz"i. 

Alışmak sevmekten daha zor geliyor der bir şair. Alışmaya çalışmak da ölümden zor. Aşk sandığımız bu adı olmayan acıyı kabullenmek daha da zor. İki satırlık seni hayatıma almak çok daha zor. 

Kabul etmeliyim artık sensizliği ve kabul etmeliyim artık bir daha sevemeyeceğimi. Bu kadar zorsa senli günler sensizlik bu kadar zor olmamalı. Sen yanmalısın her gün beni kaybettiğine. Çünkü aşk fedakarlıktı ve tüm fedakarlık "ben"dim. Sen sadece rolünü oynadın ve kazandın..

Aşksız kalman dileğiyle.