Ayrılığın hediyesi

Herkes ikinci bir şansı hak eder diye… Ruhumun kırıklıklarını kendimce yapıştırmaya çalışıyordum… Haklılıkları haksızlıklarla çıkartıp topluyor, çarpıp bölüyordum… (+) hanesi sevgide kimin alacaklı kimin borçlu olduğunu hesaplamadan yatırıyordum… Yılların sermayesine…

Yok canım bir kalem de silebilmek o kadar kolay olmasa diyordum kendim gibi bildiğim masum sevgimi…

İçim için için acısı da hep bir umudum vardı mutlu yarınlara… Biliyorum yüreği çok ama çok kızgın kendisiyle birlikte yakıyor beni…

Diye kendi kendimi teselli ediyordum…

Yanın da olsam bile yaktığı ateş öyle bir sarmıştı ki bu yaktığı ateşte ne ben onu görebilirdim… Ne de o beni…

Suskunluğumun sebebi…

Bekliyordum… Yüreğinin soğumasın… Hissettiğim belki de hiçbir zaman hissedemiyeceğim sıcaklığnıı…

Hep bir kızgınlık diyordum… En az onun kadar hem de onun ateşiğiyle yandığımı bile bile…

Aramıza giren zaman gene girdiği gibi  çıkar diyordum…

Umut yaşamanın ilaçı…

Kırgınlığım tüm yanıklarımın üstüne merhem sürüp olmayan gururumu bir kenara koyup hiçbir zaman esirgemediğim GÜNAYDIN mesajını gönderdim. Bir mail de aslında ama her şeye sünger çekip içine tüm sevgimi koyarak gönderdiğim… Gönderirken bile heyecanlandığım, yüreğimin sıcaklığının sadece bana dokunduğu bir sevinçle gönderdim… Ama sanki bir de öylesine… Yüzümdeki hüzün ve mutluluk o kadar çabuk yansır ki yüreğime gizleyemem…

Hüzünlü halimde insanın birkaç dosttu oldu mu? Hayatın içinde bir zindanın içinde olsan da… Gün ışığının güzelliğini göstermek için yarışırlar bana… Kimisi şarkılar gönderir beni anlatan… Hatta ayrılığın en derinin yaşadığım bir anda düşmüştü mail kutuma… Ahmet Kaya’nın Ayrılığın Hediyesi parçası… Orta da hiçbir şey yokken sıkıntılarımı bir rafa koymuşken iş yoğunluğumda nerden anladın benim parçam olduğunu diye sordum… Gözlerin dedi… Nemliydi… Hem iş yoğunluğundan bunalmıştım… Hem de  bozulan planlarımla birlikte her şeyim altüst olmuştu.

Ama gene de gülmeye çalışıyordum… Sebepleri bilinen nedenlerle…

Diyordum ya bazen hayaller gerçeklerin önüne geçer diye… Öyle işte…

Ayrılığın hediyesinin de böyle bir anısı var bende…

Bu gün dünü geride bırakıp yüreğimi soğutmadan attığım bir mail…

Şimdi ise gitmesinin acısı ayrı bir koydu yüreğimi hep onu kandırdığım düşünülürken… Kendimin kandırılması kadar ne daha acıtabilirdi canımı diye düşündüm…

MÜSAİTMİSİN ? diye      sorduğum heyecanla ve bir o kadar ürkek sorunun cevabını öğrenmemek için kapatmıştım iletişim araçlarımı…

Ama akşam bu heyecanıma yenik düştüm… Açtım… GÖRDÜM…

Anladım ki bu gece şimdi bütün gecelerden dah uzun soğuk ve kapkaranlık geçicek… Dünyadan bahsediliyor yapılan haksızlıklardan ya birbirimize yapılan diye sorgulamadan edemedim… Ömrümde ilk defa kendimden utandım…

Yüreğini meşgule almış… Ve benim haberim bile yokmuş… Dünyanın yaşamın dürüstlüklerinden aşkın masumiyetinden bahsedilen bu zaman da…

Gülümsedim…

Yazılanlarla söyleneler ne kadar farklı…

Kırgınım diyordum ya şimdi kırgınlığımın yerinde büyük şaşkınlık var…

Şimdi kelimelerim tükendiydi derken ifade etmeye yetmiyor kırmamak adına… Bunu da ben istedim deyip döndüm en başa…

Hayat hani tekrardan ibarettir derler ya… Bu kadar çabuk bu döndüm başa…

Anladım ki sanırım söylenecek bir kelime oluşturulacak bir cümle kalmamış… Birkaç parça eşya ve anılardan başka…

Hatırılarımı paketledim bu gece… Yollanmak için gerçek sahibine…

Bende olduğu zamanlarda ki manevi güç umarım… En az O nuda mutlu eder beni ettiği gibi…

Elimde tutuyordum…

Akşamları bakıp bakıp çıkarıyor verildiği anları hayal ediyor gülümsüyordum…

Madem ki elimde artık hiçbir şey kalmamış…

Bu akşam da onlarla vedalaşma zamanı…

NOT: Bir ayrılığın hediyesidir… Bir hayalin dile gelişidir… Bir ayrılık nasıl anlatılır sorusunun bana sorulan kendimce yanıtıdır.  Bir şarkının dile gelişidir bu...

 http://www.dailymotion.com/video/x120r5n_ahmet-kaya-ayriligin-hediyesi_music