Senden kalanlarla hayat

Sabahtan başlayıp geceler boyu devam eden derin sessizlik, evin her köşesine hâkimdi. Senden sonra beyaz badanalı bu duvarlar, siyaha boyanmış gibiydi. Gözlerimi ne açabiliyor, ne de kapayabiliyordum.

Yarı canı- kadını-gitmiş, ayrılığın tipik erkeğiydim şimdi. Görürdüm, duyardım, konuşurduk orada burada. Ayrılık acısı bir gün bile sürmez diye. Oysa ne kadar yanıldığımı şimdi anladım. Benim aşkım onun hayatında ve bedeninde kaybolmaktı. Şimdi ise onsuz yolumu ne çizebiliyor, ne de bulabiliyordum. Yaşayan ölü gibi dirilmeye çalışıyordum. Beceremiyordum.

Evin her tarafı bir haftadan beri karmakarışıktı. Güneşliği çekilmemiş perdeler, birikmiş kirli çamaşırlar, mutfaktan gelen bozulmuş yemek kokuları, tuvaletin iğrenç kokusu… Duş bile almaya üşeniyordum. Vücut kokunun sindiği bu yataktan hiç çıkmak istemiyordum.  Dermansız kaldığımda yastığına sarılıp seni öpmek, koklamak, seni koynuma almak en sık yaptığım şeylerdi. Geceler boyu hayaline sarıldığım bedenin, beni bozguna uğratıyordu. Benden çok ötelere kaçıyordu. Beni artık istemiyor, sırtını dönüyordu bana. Kahroluyordum. Yatağın başlığına kafamı gerisin geriye vurup, kendimi cezalandırıyordum. Canım acıyordu.

Senden kalanlarla hayat hiç de iyi gitmiyordu. Beynimin içi bir hayli dolu, kafam bir o kadar ağırdı. Fırtınaların artık esip gürlemekten yorulduğu, denizin ortasına bir gemiyle gelip sana yaklaşmak istiyorum. Seni alıp evimize götürmek istiyorum. Aşk filmimize kaldığımız yerden devam etmek, isteyeceğim tek şey sevgilim.