Ayrılıklara dair ne varsa tükettik.

Şair ne diyor bilirsiniz; ne gariptir şu ayrılık günleri bir dosttan da düşmandan da ayrılırsan.Bir tuhaf oluyor insan. Kapanan bavul, çivilenen sandık ve sonra kuru bir Allahaısmarladık.  

Adam öfkeli idi kadın ise sakin. Bitti diyordu o kendisinden her zamanki emin tavrı ile buraya kadar. Adam çaresizdi adam bitkin, adam darmadağın. Bir an, hani ölümü enselerinde hisseden insanların gözlerinin önünden bütün hayatı bir filim şeridi gibi geçer derler ya işte öyle bir anda gözlerinin önünden geçti bunca birlikte yaşanmış yıllar.  

Oysa ne güzel başlamıştı herşey ne güzel günlerdi hiç bitmeyecek gibi. Her şey bir peri masalı güzelliğinde geçiyordu ilk zamanlar, paylaşımlar muhteşemdi, zevkler ortak. Güneş bambaşka doğuyordu her sabah, hatta gökkuşağındaki renkler bile sayısını artırmıştı. Siyasetin, gündelik yaşamın sıkıntıları onlar için yoktu. Onlar çiçeklere başka gözle bakıyor, şarkılardaki nihavent başka türlü tad veriyordu.
Büyük yeminler ediliyordu içinde ayrılıkların olmadığı. Şiirler yazılıyordu onu anlatan, ona duyulan özleme dair, sevdaya dair.  

Yıllar geçtikçe birşeylerin eksikliği başladı yüreklerinde, duygularında kopan o fırtınalar yerini hafif esen meltemlere bıraktı. Artık bir şeyler değişiyordu ama genede inatla kabul etmemeye çalışıyorlardı. BİZİM SEVDAMIZ EN BÜYÜK, YIKILMAZ ...  

İtiraf etmeselerde eskiyordu bir şeyler, saygı mıydı biten aralarında; yoksa sevgileri zaman denen o korkunç törpü tarafından öğütülüyor muydu? Kadın bitti diyordu kendinden emin edası ile adam çaresizdi. Belliki her şeye rağmen içinden bir şeyler kopuyordu, duygu adamıydı hani. Sevda için doğmuş, şiirler dolusu sevda vermişti kendince sevdiği kadına. Farkında değildi, farkında değillerdi belkide Tanrının insanların bir çoğuna nasip bile etmediği o yüce sevdayı tükettiklerinin.  

Adamın gözleri dolu dolu oldu ağlamaklı; ama sesi çıkmıyor boğazına düğümleniyordu kelimeler bir şans daha dedi bir şans daha verelim birbirimize. Çok kısa bir an için kadının gözlerinde o eski günlerdeki sevdalı bakışı yakaladı ya da öyle sandı. Oturdu dizlerinin üzerine kafasını yıktı. Bir ayak sesi duydu kafasını kaldırmadı. Ardı sıra kapanan bir kapı sesi.Bir zaman öylece kaldı ortalıkta ses seda yoktu. Ne kadar öyle kaldı bilinmez sonra yavaşça kalktı. Gitmişti onca yılını paylaştığı sevdalısı. Sadece kokusu vardı odanın içinde. Gitmişti ve bitmişti.  

Zaman en güzel ilaçtır tüm yaralara derler ya hani doğruydu. Günler geçtikçe o yüreğindeki sızı da kalmamıştı, gözlerindeki o hüzünde. Kendini bırakıp giden de aynı şeyleri yaşıyordu besbelli.  

Yaşam devam ediyordu ama birbirlerinden uzak.Hatta bir zaman sonra yeni sevdalara aç yüreğini farketti. Hani giden ağamsa gelen paşam misali. Bunca zaman o ayrıldığı sevdasını düşünmüş de ne olmuştu değermiydi? Birileri mutlaka bir yerlerde kendilerini bekliyordu ve karşılaşacaklardı o birileri ile değer miydi üzülmeye?  

Evet değerdi aslında üzülmeye değerdi kaybettiklerine ağlamaya ama insanoğlu arsızdı neleri geride bırakıpta unutmamışlardı ki. Yaşam güzeldi ONSUZ DA OLSA YAŞAMAK GÜZELDİ.