Az gördüm, az gezdim, hadi siz de gidin

St.Petersburg, kanal şehri, her adımında tarih soluduğunuz bu metropol beyaz gecelerde ağlıyor gibi. Komünizm’den geriye kalan yalnızca binalar sanıyorsunuz, içine girdikçe sokaklarda dolaştıkça, insanların yüzlerine baktıkça aslında bu izlerin henüz silinemediğini görüyorsunuz.

Konakladığımız otel 70’li yıllardan kalma, heybetli bir bina. Lobi alabildiğine büyük, alabildiğine kalabalık, Japonlar, Fransızlar, Almanlar, her dilden her dinden insan var bu kalabalıkta. Ve Türkler tabii, bizler gibi bu şehri tanımaya gelenlerde var, kapıdan girer girmez “karılar nerede” diye soranda.

Şehir turuna çıkıyoruz bizler gibilerle, inanılmaz bir metro sistemi var, yerin yaklaşık yirmi metre altından her noktaya kısa sürede ulaşmanız mümkün. Şehrin en büyük sanat müzesine gidiyoruz, yaklaşık dört saatimiz orada geçiyor, hala tüm eserleri görmüş değiliz, ayaklarım şişiyor son yarım saati yalınayak tamamlıyorum. Bir gün bende onlar gibi renkleri, fırçayı kullanabilmeyi diliyorum içimden, resim yapmayı şimdi daha çok seviyorum.

Tekneyle kanal gezintisi bir başka günün tadı oluyor, tadına doyum olmuyor. Dönem mimarlarının şaheserleri arasında ağzım açık, boynum tutuk dolaşırken Rusya’nın tarihini düşünüyorum. Rus İmparatorluğun’dan Ekim devrimine, dağılan sosyalist birlikten yeniden doğan ve yeniden dünya liderliğine oynayan Rusya’nın insanlarına hayran olmamak mümkün değil. Ve düşünmek biz nerede hata yapıyoruz diye…

Geceler gizemli, sizi tutkularınıza yenik düşürmek üzere yazılmış tüm senaryolar. Kadınlarına çok güzel demek yeterli olmuyor dilimde, dokunmak geliyor içimden o bembeyaz tenlerine. Rus mafyasının tekelindeki bu karanlık gece kulüplerinde turist kadınlar da unutulmamış, her bedenin zevkini bulması mümkün bu mekandan beyaz gecelere hayranlık duymak üzere ayrılıyoruz.

Hani anlatmak değil yaşamak gerek denilen anlarımdan birini yaşıyorum. Karanlık çökmek bilmiyor, uyumak istemiyorum, daha biraz daha bekle diyorum kendime. Şimdi basacak karanlık, yok nafile bu bekleyişler. İnanılması güç bu aydınlıkta rüyalarıma dalıyorum.

Vedası zor, tarifsiz lezzetlerin tadı damağımda. Havaalanında geçmişin izleri, daha yolumuz var diyen bu koca ülkeden bir daha gelmeyi umit ederek ayrılıyorum. Ve dua ediyorum bu eski uçakta canım İstanbul’uma ulaşayım diye.