Baba ellerim aynı senin gibi..

- Babam...

- Efendim.

-Özledim seni....

-Hı.!

-Hı mı?!

-.......

Bu kadar soluk nefesimin son tanesi kadar sadece hatırladığım. Son konuşmamız bu kadar. Özledim seni, hep hasrettim ya sana değişen bir şey yok, gitmiş olsanda...

Geçenlerde babaannemle annem konuşuyordu yanımda;

-"ayakları aynı Kemal'in ayakları"
- "Elleride öyle..."

Onlar konuşuyor benim içimden seneler göçüyor bir anda, tüylerim ürperdi, Hop! kendine gel.. Tamam belli etme sakin...! Bilmesinler, zaafımı kullanmasınlar. Of be baba öyle yanlışlar yaptın ki birşey dediklerinde savunamıyorum seni, haklı çıkarıcak birşeyim yok elimde birde üstüne bir sürü dırdır dinle... Bana bıraktığın mirasın çok ağır. Sana bu denli benziyen bir kız çocuğuna verilmiş, hakkında konuşmama cezası ömür boyu. Hiçbir anısı olmayaşı biricik babası ile kocaman bir boşluk hissi uyanır baba denilince içinde. Bıraktığın enkazın altında kalan üç candık. Sonla ayaklandık nasıl olduğunu bilemeden, birdaha geldin ve yine gittin ve biz o enkazın altında yine kaldık. Sonra duvarlar ördük etrafımıza birdaha zarar görmemek için biz umudu kestik baba çünkü sen yoktun..! Belki umutsuzluktan belki yüzün yoktu bilinmez birdaha uğramadın semtimize, hep seni bekledi bir küçük kız çocuğu hiç usanmadan. Bir gün döneceksin ve birdaha hiç gitmiyeceksin diye umut etti hep. Birgün kapı çalıcak eve benim tonton esmer babam kapıda beliricek, yüzünde pişmanlığın kaosu ama ellerinde kocaman yüreğini uzatıcak bizlere. Olmadı be babam olmadı... Sana oralar hiç yakışmadı, bu küçük kız gidişine bir türlü alışmadı ama seni unutmaya da çalışmadı. Sonra birgün soğuk yabancı bir sesten aldık haberini ve içime doğmuştu biliyormusun. Koşarak ablamın yanına gittim nedensiz, onlar biliyordu ama bana söylememişlerdi gerçi onlar da henüz öğrenmişti. Annemle konuşuyordu ablam yüzü donuktu ben içeri girince gözleri açıldı birden. Sustum... Herkes suskundu.

-Ne oldu? Derin bir sessizlik kimseden çıt çıkmıyor. Hepsi durmuş bana bakıyor. Hepsi korkulu.

-Babama bişey oldu dimi? dedim. İçlerinden birtanesi usulca kafa sallama cesaretini gösterdi.

Film koptu hatırlamıyorum....

İşte bu son gelişin ve son gidişindi sanırım. Artık umut edicek hiçbir şey kalmamıştı, bir çırpıda silmişti zaman tüm çocuksu hayallerimi, acınası ruhum kemiriyordu içimi ağlayamadım bile ilk gün sadece susabildim yapacak daha fazla bir şeyim yoktu. Bu öylesine bir enkazdı ki baba herkes çıktı da bir ben kaldım altında ve hayat boyu asla çıkamayacağımı da biliyorum.

Bana soruyorlar nefret etmiyormusun diye,

-Nefretim ayrı sevgim ayrı, sevgim nefretimi aştı... diyorum.

Sana birsürü mektuplar biriktirdim olurda birgün biryerde karşılaşırsak benden uzakta geçirdiğin zamanlar nasıl olduğumu birazda olsa anlaman için. Vermek kısmet olmadı ben de yırttım attım.

Sen benim içide kalan en büyük uktemsin baba...!