Babaannem

Rahmetli babaanneme ait anılarımı hatırladıkça gülmekten kendimi alamıyorum.

Televizyonun, ilk çıktığı yıllarda, bir gün babam eve bir televizyon almıştı. Hepimiz çok sevindik. Birkaç gün sonra babaannem memleketten bize misafir geldi. Salonda televizyon açıktı ve Türk Sanat müziği topluluğu şarkılar söylüyorlardı. Babaannemi hepimiz karşılayıp, elini öptük, içeri buyur ettik. “İçeride birileri mi var? Şarkı sesleri geliyor” dedi. Lise birinci sınıfta okuyan muzip kardeşim “babaanne ağabeyimin arkadaşları şarkı söylüyorlar, gel hele gel” diyince babaannem, hemen başörtüsünü açtı, düz bir biçimde yüzünün yarısını örtecek şekilde kapattı  (eskiden yaşlılar yabancı erkeklerin yanında yüzlerinin bir kısmını örterlerdi, bu örtünme şekli, memleketlerinin geleneydi )  başını kaldırmadan içeri girdi. Hiç etrafa bakmadı ve “hoş gelmişsiniz yavrularım, nasılsınız, iyi misiniz” dedi ama müzik aynen çalmaya devam ediyor. Babaannem sorusuna cevap alamayınca başını kaldırıp odaya baktı ve televizyonda şarkı söyleyen adamları gördü. Biz kahkahalarla gülmeye başladık. Babaannem de güldü ve “vay keratalar! siz beni aklınızca bu resimlerle aldatacaktınız, bende aldanacak göz var mı?” dedi Nur içinde yatsın.

NAHİDE ÇELEBİ