Bahara tutkun her kış...

Küçük bir çocuk gibi, uslanmaya tembihli

Eğmiş başını güneş, kıştan utanmış

Uzaklara dalmış gözleri, birkaç yürekli

Sabreden meftun derviş  safta toplanmış

Yazlara acıkmış, masal baharlara susarken

Bilirler de susarlar siyahsız beyazın akibetini

Acının mengenesinde mutluluğu ararken

Beyhude  tutarlar yapraksız  dalların yeşil matemini

Ah be derviş susma haykır,  de ki eğer ölmekse ayrılık ey yar

Her kavuşmak bin yaşamak, bir gitmekse bin dönmek

Ayrılmadan kavuşmanın, ölüm yoksa yaşamanın ne kıymeti var

Yaşanır mı  her daim boynunda kederden ilmek

Sevincin uzak kokusu hüznü katlanır kılar

İşte kış veda ediyor, sesinde şarkısı aşkın…

Erguvanın gelini boğaza göz kırptı bahar

Aşka sebep ne gerek, gönüller zaten şaşkın

Gördün mü derviş,değmedi mi, geldi taze baharın

Söyle var mı güneşsiz kavrulmak, yağmursuz ıslanmak

Unutma  baharın kökü kıştan ki  ersin muradın

Onsuz nefes almaktansa,  onunla nefessiz kalmak…