BALYOZ: Önce hüküm sonra yargılama

Demokratikleşmemiş -ya da yumuşatarak söyleyelim- demokratikleşmekte olan ülkelerdeki siyasi davalarda hüküm ta baştan verilir. Mahkeme formaliteden ibarettir, yargılama daha çok işi kılıfına uydurmak amacıyla yapılır.

Bu sadece ülkemizde değil, yazının sonunda vereceğimiz örneklerde görüleceği gibi dünyada da böyle olmuştur, olmaya devam edecektir. Balyoz Davası’nda istisna beklenemezdi.

Buna rağmen Balyoz’da yargılananların tamamının, bir dönem siyasi polisin sıkça kullandığı tabirle “camiden toplandıklarını” söylemek asla mümkün değil. Aralarında darbeye teşebbüs eden bir hayli sanık olduğunu tahmin etmek için müneccimle akrabalık bağına hiç ihtiyaç yok.

Tuhaf olan şu, şayet darbeye teşebbüs edenler başarılı olsaydı, devrilenler irticadan yargılanacaktı. Ve BALYOZ iddianamesini ve mütalaasını hazırlayan savcı ve yargılamayı yapan mahkeme bu defa İRTİCA yargılaması yapacaktı.

Hükmü önceden verilmiş siyasi davalarda, sanık lehine olan delillere ve şahitlere pek fazla itibar edilmez; aleyhteki deliller ise abartılır, usulüne uygun toplanıp toplanmadıkları önem arz etmez. Bir dönem poliste işkenceyle alınan ifadeler buna örnektir.

Balyoz Davasında da istisna yaşanmamıştır. Usulsüz telefon dinlemeleri, geçerliliği olmayan bilgisayar kayıtları delil kabul edilmeyecekti de, hukuki deliller peşinde mi koşulacaktı! O kadar vakit mi var yahu?!

Davayı önyargısız takip edenler, ciddi hukuk ihlalleri yapıldığını iliklerine kadar hissetmiştir. Yargılananlar arasında darbeye teşebbüs edenler olmakla birlikte, çoğunluğa, kurunun yanında yanan yaş muamelesi yapıldığı inancındayım. Ateşe bu kadar fazla “yaş” atılınca, etrafı kesif bir duman kaplamış, is kokusu genizleri yakmıştır.

Ülkemizde peşin hükümlü siyasi davalara sayısız örnek vermek mümkün. Aslında adil yargılamaya örnek bulamadım.

İstiklal Mahkemeleri, İzmir Suikastı Davası kurunun yanında bir hayli yaşın yandığı davalardan. Yakın tarihimizde 27 Mayıs, THKO, Dev-Yol davaları peşin hükme verilebilecek önemli örneklerden.

Dünyadaki örneklerden ikisi dünyanın her tarafına “demokrasi” ihraç(!) eden ülkeden. Amerika’dan…

Amerikan Komünist Partisi üyesiEthel Greenglass Rosenberg ve Julius Rosenberg Sovyetlere casusluk yapmak ve atom bombasıyla ilgili bilgileri vermekle suçlanıp yargılandılar, suçlu bulundular ve idam edildiler.

Rosenberglere suçlarını itiraf etmeleri halinde Kapalıçarşı usulü pazarlıkla idam yerine önce 30 yıl hapis teklif edilmiş, reddedilince mahkûmiyet önerisi 20 yıla indirilmiştir. Bu da kabul edilmeyince Amerikan yargısı Bayan Rosenberg’e aşağılık bir teklif sunarak suçu kocasına atması karşılığında beraat önermiştir. Zavallı Amerikan adaleti!

Rosenbergler ölüm pahasına suçu yüklenmemiştir…

Bir başka örnek Sacco ve Vanzetti’dir. Nicola Sacco ve Bartolomeo Vanzetti adlı iki İtalyan göçmen, bir cinayet ve gasp olayı ile ilgili olarak suçlanmış ve 1927'de idam edilmişlerdir. Bu ikilinin suçsuz olduğu, esas amacın yükselmekte olan işçi hareketine gözdağı vermek olduğu anlaşılmıştır.

Benzer yargılamalar sosyalist ülkelerde de görülmüştür. Ekim Devrimin önderlerinden Buharin, Sovyet Devletini yıkmaya teşebbüsten kurşuna dizilmiştir. Bir başka önder Troçki, kafası çapa ile parçalanarak katledilmiştir. E, Stalin’e muhalefet eden kurşuna da dizilir, çapaya kafa da atar.

Peşin yargılı davaların ters teptiği de oldu. 1933’te Naziler tarafından çıkarılıp komünistlere yüklenmeye çalışılan Reichtag yangını buna örnektir. Davanın sanıklarından Georgi Dimitrov ünlü savunmasıyla ve biraz da dünya kamuoyunun baskısıyla beraat etmiştir.

Naziler o dönemde güçlü olsaydı, Alman adaleti ne savunmayı ne de dünya kamuoyunu ipleyecek, Dimitrov’u muhtemelen gaz odasına gönderecekti…

İyisi mi yazıyı burada bitireyim. Yoksa daha Çin, Japonya, Fransa, İtalya, Orta Doğu, Güney Afrika ve dünyanın diğer 150 küsur ülkesi sırasını bekliyor. Sıkılmadan okuyacağınızdan şüphem yok ama bu kadar adaleti(!) benim içim kaldırmadı…