Bana bir şey söylüyorsun

Bana bir şey söylüyorsun,
Yavaşça fısıldıyorsun;
Bir bakışla, sezdim bunu…
Sese ulaştığım anda,
Ben üzüleceğim sanma!
Sessiz süren inadınla,
Sen, kendini üzüyorsun…

Anlatsana; ağlamadan,
Yürekleri dağlamadan.
Bir kez dahi anlamadan;
Bana “küçüksün”!.. Diyorsun…

Yavaş yavaş yıl geçiyor,
Ömür buruk, tükeniyor,
Özlemimiz bitemiyor,
Sen sanki; inanmıyorsun!..

Değer mi ki; gizlenmeye
Çarpan kalbi gizlemeye.
Değmez mi ki sevilmeye
Hiç vakit yok mu sevmeye…
Sözler birikmiş diline,
Sükûta saklandın yine!
Bize hasret veriyorsun…

Anlamam mı, ben dilini;
Söyler misin dileğini?
Ben sordukça, kaçıyorsun!..
Bu kadar eritme bizi;
İnan, beni kırıyorsun…

Çözülmez mi; gidilmeden
Yaşanır mı; sevilmeden…
Şu dillerden dökülmeden,
Atan yüreği görmeden,
Beni nerden, biliyorsun;
Beni nasıl, tanıyorsun?..
Anlamam mı; sanıyorsun…

İçmedim mi gözlerini?
Tatmadım mı sözlerini?
Takip ettim izlerini…
“Bu ân, bizim”… Görmüyorsun!..
Yürekleri duymuyorsun…

Fakat neden?.. Ağlıyorsun…
Ya da niçin?.. Gülmüyorsun…
İçin için titriyorsun…
Ân’ı sen de, seziyorsun…
Çözemedim sanma seni:
“Aynı ân’da duruyorsun!..”

Yüreğini bir kez açsan,
İçindekini anlatsan…
Şöyle dönüp bana baksan;
İşte, o ân!.. Büyüyorsun…

Dilinin ucuna gelmiş,
Kirpiklerde yaş birikmiş…
Kavuşmak zamanı ermiş;
Yürek bile dize gelmiş…
Bana bir şey, söylüyorsun!..

Ama niye?.. Susuyorsun…
Hâlâ hiç konuşmuyorsun…
Ben büyüdüm; “ân”la artık!
Sen de, şimdi!.. Doğuyorsun…

Biz yansıyan şu aynada:
“Bana bir şey söylüyorsun!..”

 25.02.2012-Ankara

Yegâh Elif Mirzâde