Bayram, pembe elbise ve eski ruhlar

Küçük bir kız çocuğu var aklımda… Koltuğun köşesine oturmuş, dudaklarını büzmüş, gözlerinden dökülen yaşları siliyor… Minicik dudakları arasından sadece “çok güzeldi ama” kelimeleri çıkıyor… Ağlıyor da ağlıyor… Susturabilmek ne mümkün…

Kızım diyor annesi; “ Bak her bayram sana kıyafet alıyoruz. Ayakkabılarını ve kırmızı kıyafetini alalı kaç gün oldu daha. Bu bayram senin elbisene uygun hırka aldık. Ablana bir şeyler alalım. Olmaz mı? Güzel kızım ağlama hadi…”

İkna edebilmek ne mümkün… “Hayır olmaz… Ablama da kıyafet alın bana da… Hem o pembe elbise çok güzeldi. Üzerinde mavi çiçekler vardı, birde çilekler… Ya ben o elbiseyi istiyorum…”

Annemle her bayram anımsayıp, “Küçükken daha inattın” diye başlayan sohbetimiz budur… Küçüktüm, ailenin en küçük kızı olmak ve şımartılmak yaptırıyordu belki bunları. Belki de bayrama yepyeni kıyafetlerle girme isteğindendi. Şimdilerde ne bir kıyafet isteği ne de eski bayramların heyecanı kaldı içimde… Büyümenin yanında eski ruhları taşımıyor artık hayat… Kim bilir bu bayram yine eskisi gibi geçer… Kim bilir…

Herkese mutlu bayramlar diliyorum…

Fotoğraf : http://paulpat.deviantart.com/art/Girl-in-gallery-69546926