Bazen hayatı akışına bırakmak iyidir!

Keşke kafamızdaki tilkileri kovabilsek, her şeye maydonoz olmayı bırakabilsek!
Hayata her daim pozitif bakabilsek!
Hani biraz da lay lay lom kakara kikiri!
“Satmışım anasını ben bu dünyanın” şarkısı eşliğinde!

Ama ne mümkün!

Hep bir şeyler ters gidiyor hayatımızda.
Hoş, her şey yolunda gitse dahi fark etmiyor ya!
Bu defa etrafa dikiyoruz gözlerimizi, çevremizde arıyoruz yanlış giden bir şeyler var mı diye ...
Hiç olmadı geçmişte yaşanmışlıkları hatırlamaya çalışıyoruz!
İçlerinde ne kadar istisnai olay varsa adeta cımbızla çekerek alıyoruz!
Hep bir şeyleri bulup çıkarıyoruz umulmadık bir yerlerden....
Yani sonuçta, aslında hiçbir şey olan her şey hakkında kafa yoruyoruz maaşAllah!

Peki ya sonuç;

Çok çektim çoook!
Oooof of! Kader utansın! Felek utansın!
Hadi ya vah vah, çok da umurunda herkesin!

Tamam utansın iyi hoş da size ne faydası var?
Öyle ya, mızmızlanmak nereye kadar?

Hayatımızda hepimizin bir takım hataları olmuştur elbette!
Ancak bu olumsuzlukların toyluk dönemlerimize rastladığını hep unutuyoruz nedense!
Yakınmalarımız yenilerine davetiye çıkartmaktan başka işe yaramıyor!
Her an patlayacak bir mayın tarlasında yürür gibi hissediyoruz kendimizi!
Çünkü herdaim "tek doğru cevaba"şartlanıyoruz düşler sokağında yolumuzu bulamıyoruz!
Bazı şeylerin değerini bilmek için ise maalesef ki kaybetmeyi beklemeyi göze alıyoruz!

Oysa yarının nasıl olacağı hiç kimseye vaad edilmemiştir!
O halde bıraksak ıvır zıvır sorunların peşini!
Koyver gitsin desek kendini hayatın akışına!
Öyle ya, herkese mutluluk var da sana, bana mı yok bu memlekette?
E birazcıkta kendine aşık ol, ama başkasına aptal görün be kardeşim!
Olay budur!!