Bazen nanik yapar hayat insana...

Yuvarlak sahnenin ortasında ayaklı bir mikrofon  var.
Ona can verecek sesi bekliyor sabırsızca.
Siyahlar içinde uzun saçlı bir kadın geliyor, yavaş adımlarla...
Duruşu güçlü,
Makyajsız dupduru yüzü, 
Ojesiz genç elleri
Belki de öyle görünüyor...
Bir ışık  hilesi belki de.
Aslında…
Yorgun, ayakta duramayacak kadar.
Sesi de, yüreği de kısık.
Ama çılgınlar gibi şarkı söylemek istiyor o an.
Yeryüzünün en etkileyici sesine sahip olmak istiyor belirsiz süreliğine,
Sesi tamamen kısılana kadar...
Kendi dilinde, konuştuğu sözcüklerle dans etsin istiyor sesi
Çok başka bir kadınının yürek acılarını söze döktüğü şarkılar olsun istiyor dilindeki
En derinlerden gelsin, yolunu bulsun, yankılansın haykırışları
Yaşadıkları, yaşayamadıkları, söyledikleri, söyleyemedikleri,kırgınlıkları, sevinçleri
Mucizeleri, biriktirdikleri
O kadar çok ki…
Orkestra gelsin çalsın, o söylesin,
Orkestra yorulsun bırakıp gitsin, o devam etsin
Hiç durmadan söylesin...
Sesi yüreği olsun, yüreği yol göstersin sesine
El ele,  nefessiz kalana  kadar söylesinler birlikte
Belki böyle üstesinden gelebilir; ona  nanik yapan hayatının...