Bazı anlar

Yazmaktan ‘vazgeçtiğim’ anlar oluyor bazen,

Hani o ‘yazmak sihrinin’ oluşturduğu bulutu ‘yırtıp’ kaçtığım anlar.

Ve –susmak- için bir sürü –nedenler- sıraladığım anlar.

Nedenlerime bile –neden diye –soramadığım- zamanlar.

Kendimden kaçıp, kaçıp

-Karanfil kokularına- sığındığım zamanlar

Bildiğim,

Öğrendiğim,

Ezberlediğim

Yâda zorla ezberletildiğim.

Her şeyin –yalan- olduğunu yeniden, yeniden –anladığım-

-Kandırma- zamanları…

…

Bugünlerde ruhumun kimsesi yok/kimsesiz.

Susuşlarım bile

Nedenlerim bile kimsesiz…

Hadi uyandır beni -bu kaçıştan-

Hadi tut elimden –çek- beni -kalabalıksız yalnızlıklarımdan-

Hadi –sustursana- -sana olan sus oluşlarımı- da

Hadi…

-Kimsesizliğimi sen ile kimselendirsene!-

…

Gözlerimi açsam da –sen- çıksan ömrüme

Çıkacağım bütün yolculuklara –seni- alsam yeter -bir avuç yaşamıma-

Buralardan öylece yolculuklara –seni- alıp -kaçmak geliyor içimden-

Karanlık sorular peş peşe peşimde iken.

Bir notaya takılıp -akmak geliyor sana.-

-Senin için- bir avuç dolusu -karanfilli düş kurmak-.

-İçimin senden geçesi geliyor.-

…

-çile kokladım, karanfil niyetine-

Battım dünyaya sonra çıktım. Yine -senin adınla- başladım günceme. Dünyadan çıkmış insan gibiydim. Suretini kaybetmiş.-Sen varsın- diye yeniden –daldım- anlamını yitirmiş dünyaya.

Oysa kendi masalımı ben çoktan yazmıştım.

Ben kendimi anlamıyorum ya

Sen anla beni anlamadığım yerden.

…( gözlerin neden bu kadar derin? Bakma bana bir daha öyle derin, derin. Bakma diyorum sana. Baktıkça içimdeki buzullar eriyor. Ben içimdeki erimişliklerimle, ruhumun ıslaklığı ile gözlerinde boğulacağım birazdan. Bakma bana öyle derin, derin) …

Sana uzak şehirden yazıyorum bu gece.

Yalan inanma kendimi kandırıyorum

Ve süslü kelimeler kurmak için palavralar atıyorum.

Bu gece intihara hazırlanıyor,

Sensiz geçen bütün saniyeler.

Teker, teker varlığını esir edilecek yakamozlu bu gecede.

Bütün gün bekledim.

Bir saniyelik nefes sana ait.

Nefesini aradım gül kokularında.

Bulamadım, bu koca şehir esir alırken beni yine monotonluğuna.

Kim bilir?

Hangi sokaklarda koşturmaca oynuyordun.

Gözlerimi camlardan ayıramadım.

Sonra gökyüzüne dilekler uçurdum

Hep sana ait.

Biliyorum fark etmedin ama ben

İlk kez bu kadar umutla doldum.

Ve ben ilk kez bu kadar hüzünbaz.

Sana gitme demeyeceğim,

Ama ayak seslerin kalsa olmaz mı?

18 Nisan 2008.04.19

—23.59

Nisan adamı çarpar

Aman dikkat..