Çikolatalarımı Kovamda Saklarken

Kimin ne yaptığını bilmiyorum bugünlerde.

İlgi alanıma da girmiyor dersem yeridir yani.

İyi niyetlerimin limiti bitmiş. Almak için siparişte vermedim. Balkonumdan gelen menekşe ve papatya kokuları aklımı alırken,

Havlayan köpek bütün cesaretimi aldı geceye.

Sevmiyorum havlayan köpekleri, sanki uğursuzluk getirecek gibi.

Annemin ayaklarına sığınmak gerek…

Gözlerimi kapatıp,

Aklımı bu şehirden kaçırmak istiyorum.

Usul, usul rüzgârın estiği bir tepede, ahşap bir evin terasında gözlerimi açmak geliyor.

Önümde sonsuzluğuna inandığım deniz

Ve -hadi gel oynayalım- diyen ve beni baştan çıkaran kumlar.

Ayaklarım gıdıklandı gibi sanki.

Ben hiç kumdan kaleler yapmadım.

Hiç küreğimle kovam olmadı.

Ne zaman televizyonda kumlarla oynaşan çocuklar görsem aklımın yarısı o çocuklarda kalır.

…

Eksikliğini hissediyorum, çocukluğumun.

Hiç bebeğim olamadı, yâda ne bilim oyuncağım. Babam eve gelirken hiç çikolata getirmedi. Zaten onu da çocukluğumda hiç görmedim.

Belki de bu yüzden çocukluğa bu kadar açlığım,

Belki de bu yüzden nerde bir ayıcık yâda alımlı bir bebek görsem saldırışım.

Marketlerde ilk çikolataya saldırışım.

Kim bilir belki de çocukluğum eksikliğidir.

Avazım çıktığı kadar şarkı söyleyip,

Çenem ağrıyasıya kadar konuşmam

Sonra utanıp

Avazım çıktığı kadar susuşum.

Bağışlayın gelgitlerimi…

Şimdi çocuk olmak var,

Ahşap bir evin terasında,

Rüzgâr saçlarımda,

Karşımda sonsuzluğuna inandığım deniz

Bir kovam ve bir küreğimle,

Çikolatalarımı kovamda saklarken