Ben ve Saddam

Bir garip sessizlik var havada . Bir garip koku . Bir garip duygusallık. Böyle durumlarda hep yargılarım kendimi. Hoş bilirim sonunu … öyle yüzeysel … öyle sevgi dolu yargılarım ki kendimi hep aklanırım , eski deyimle beraat ederim.

-Neden çocuklarını dövdün küçükken?

-Neden sevgililerini terk ettin suçsuz yere?

-Neden annen ne derse yapmadın sağlığında?

-Neden başkalarının kusurlarını görmemezliğe gelmedin?

-Neden en yakınında bulunan insanları ağlattın ?

böyle sorulara , öyle üstün körü cevaplar veririm ki ve sonunda öyle kazanırım ki davaları hep şaşarım.

Sonra işte böyle bir günde aynı sorular gene çıkar karşıma . o zaman anlarım ki ben kendimle yüzleşemiyorum. Kandırıyorum, kandırıyorum ama inamıyor içimdeki güzellik. Ben kendimle yüzleşmeyi beceremiyorum . Beni uluslar arası bir mahkeme yargılamalı .

Bugün havada bir sessizlik var …

Kalbime ara ara bir sızı vuruyor…

Artık bırakıp yalancılığı … hesap sormalı…. ağlatmalı … incitmeli….belki de asmalı ..hem de şahadet getirmesine izin vermeden…

Saddam gitmiyor gözümün önünden . Hep onun yerine koyuyorum kendimi, ben öyle ölmeyi becerebilirmiydim? Öyle gururlu , öyle azametli, öyle korkusunu belli etmeden…öyle uzatıp boynumu … ölüme kucak açabilirmiydim?

Ölüm ve suç .. bu iki kavram, birbirine yakışmıyor . Ölen insan artık ceza çekemez ki . Neyin cezası? …kime? Adam öldü ki , cezadan bile habersiz ki ?

Gene de ölüm isteyenler bilmezler mi ki suçsuz bile olsalar bir müddet sonra ölecekler.

Bugün havada bir garip sessizlik , bir garip koku var .

Bugün kendimi yargılamadan affediyorum. Bir daha geriye bakmayacağım.