Beni bana sorma

Bu sabah hava “bulutlu”

Sokaklar alabildiğine sessiz,

Yalnızlık

Kuytularda falan değil

Yürekte…

Ama yine “sesine” uyandım!

Aslında ben

Kimsesiz sokaklara alışığım,

İsyanım ve itirazım,

Dalında çürümeye bırakılan

Çiçeklerin

Ağaçların kuşların ve çocukların

Tutsak edilmesine…

Sessizliğime ses olmak

Yüreğim görmek

Tenime dokunmak istemeyenlere…

Beni bana sorma

Gidecek limanı olmayan

“Denizini” yitirmiş,

Sevda teknesini hüzün fırtınasında

Zifiri karanlıklara

Kendi ellerimle gömmüş biriyim…

Şairler sokağında

Sıradan bir adam gibi söz edemem

Bu “ölümsüz aşktan…”

Coşkuyla,

Çınar yaprakları gibi,

Dökülmeli yüreğimdeki kelimeler…

Beni bana sorma

Hiçbir sebep yokken çekip gitmeyi

İstenmediğim yerde

Kalmayı da bilmem, beceremem de…

Sen hatırlamıyorsun,

Demek ki

Bir fotoğrafçının vitrinindeki

Fotoğraflarda

Kalacak kadar yabancı olmuşuz,

Unuttun galiba

Beni aşka sevgiye sonra da

Gözyaşlarına boğup

Hiç ulaşamayacağım kadar uzaklara

Giden sendin

Hala koynumda yokluğun var…

Beni bana sorma

Hani bazen serçeler konar ya

Kuş konmaz çiçeğine

Aynen öyleyim “oyalanıyorum…”

Geceyi

Suyu, yüreğime işleyen “yağmuru”

Seyrederken,

Yüreği “deniz” gören bir kıyıda

Aşkın harcını yatırdım

Yokluğunun vergisini ödüyorum…

Erdoğan ÖZGENÇ

Adana 04.03.2016 16.05