BENİM İÇİN ÇOK DEĞERLİSİNİZ!

Gece saat:1.30 telefon çalıyor! Ne düşünürsünüz? Kesin biri öldü dedim. Büyüklerden kim öldü acaba?Kalbim o yürek kalkığı ile deli gibi çarpıyor! Endişem bir süre sonra kızgınlığa dönüştü telefonu kapattım sabaha kadar uyumadım tüm gün sersem sersem dolandım ortalıkta!Böyle bir şeye kimin hakkı var?Hepimiz saat  23’ ten sonra  sonra birinin aranmaması gerektiğini bilmiyor muyuz veya bir ölüm olduysa bile 1. Veya 2. Dereceden değilse yani o an arabaya binip o saatte ölüm evine gitmeyeceksek, bu saatte aranmamalı ;sabah erken saatte aramak bile daha” uygun” düşer.

Biz ne zaman birbirimize saygı duymayı unuttuk? Saygı neydi?

büyüklere, yaşlılara, değeri yüksek olanlara, kutsal bilinen kimselere, şeylere karşı duyulan, sevgi ve çekinmeyle karışık bağlılık duygusu.

başkalarını rahatsız etmekten çekinme duygusu, inceliği.

İkisini de yitirdik sanırım ne birbirimiz için kutsal veya değerliyiz ne de kimse bizi rahatsız ederim rahatsızlığı yaşamıyor.

Ben küçükken annem bizi elimizde bir yiyecekle evin dışına çıkarmazdı;çıkacaksak da oynayacağımız arkadaşlarımıza da yediğimizden ikram ederdik.Çünkü canı çekerdi

Bir elbise aldıysak ve komşumuzun bir giyim mağazası varsa o elbise poşetiyle komşumuzun mağazasının önünden geçmezdik.Çünkü ayıp olurdu.

Komşumuz amcalara teyzelere “GÜNAYDIN,İYİ GÜNLER”  demek nezaket gereğiydi.

Biz yediğimiz ekmeği bile  kutsal bilip yere koymazken;ne ara sevdiklerimizi toprak bilip ezer olduk!Ne ara bu kadar bencil olduk?

Hala içimizde benim gibi düşünen ve dayranan dostlara sesleniyorum lütfen kendinizden vazgeçmeyin! HALA ÇOK DEĞERLİSİNİZ!