Benim şehrim, benim ütopyam

Bilmediğim bir şehre gideceğim. Başta sadece adını bildiğim küçük bir şehre. Bırakacağım teknolojiye dair her şeyi. Cebimde çok param da olmayacak. Sadece bir kağıt, bir kalem..
Her gün adım adım gezecek, kendimi keşfeder gibi öğreneceğim. Ufacık bir ev tutacağım kendime. Her yer yürüme mesafesinde olacak. Alacağım elime bir kahve ve oturacağım en güzel manzaralı parkında. Ne ferah cafeler ne lüks restorantlar... Sokak satıcıları doyuracak karnımı, şehir ısıtacak içimi. Arkadaşım olmayacak. Yaşadığım yerin en uzağındaki semte gidip yaşlı bir adama hayat hikayemi anlatacak, ona kitaplar okuyacağım. Yoldan geçen, hiç tanımadığım çocuklara şeker dağıtacağım. Öyle bir güleceğim ki, herkes dertsiz tasasızlığıma şaşıracak ya da dertlerimi bastırmak için gülüşüme imrenip benim kadar boş vermiş olacaklar. Acılarımı bilen tek kişi öldüğü zaman ben de hiçbir şey olmamış gibi evime döneceğim.
Ve bir gün herkes o şehri benim adımla anacak...