Sonbahar aşığı

Kuru bir yaprak gibi sonbahardan sonbahara savruldum durdum. Sanki hayata yaprak olarak geldim ve yaprak olarak öleceğim. İlkbaharda da yeşile dönmez hiç rengim. Hep sarı hep hafif kırmızı. Biraz da turuncu. Biraz yeşile dönecek gibi olsa hemen sonbahar dibimde bitiverir. Benim mi bu mevsimden alacağım var onun mu benden alacağı var, anlamadım gitti! Ne yaptıysam yakamı kurtaramadım sarıdan... Renklerle de aram hep iyi olmuştur, sanmayın kavgalıyım onlarla. Aslında en canlı renkleri taşırım üzerimde. Yakışıyor da hani. Yalan yok! Hele ki bir araya toplandım mı arkadaşlarımla tam böyle kartpostallık kareler veririm çekenlere. Börtü böcek haltetmiş benim güzelliğimin yanında. Ne bileyim? Yine de memnun değilim ben. Diğerleri neden öyle de ben böyleyim diye düşünüp duruyorum hep. Hem inatla yeşile dönmüyorum, hem de neden yeşilim yok benim diye dövünüyorum.
Nice insanlar tanıyorum böyle. Kendinde olmayanı isteyen ama olmaması için de direten. Korkaklık, değişime hazır olmayışlık bunun adı. Değişim cesaret ister ya da değişmeyi gerçekten istememektir sorunun cevabı. Hüzün aşıkları vardır, hani baktığınızda gözlerine onların, hep bir hüzün taşırlar gözbebeklerinde. Kara kalem gölge ışık oyunlarında gölgeleri bile hüzün taşır. Sizin ekstra bir çizgi atmanıza gerek yoktur. Kalem kendi yolunu kendi bulur. Bu insanlar da size hüzün verir kendilerine verdikleri yetmiyormuş gibi. Otomatikman eskilere dalar ve kaybolursunuz kendinizde. Kimilerince hüzün sevilir belki de ama ben almayayım mümkünse. Dörtnala renk değiştirmek istiyorum ben. Her rengini hayatın belli bir süre üzerimde taşıyıp diğer renge kanatsız uçmak istiyorum. Kalıcı olamam bu yüzden hiçbir yerde. Sık sık mekan değiştirmem belki de bu yüzden. Bazı şeyler olmuyorsa sırf biz yeteri kadar istemediğimizden.
“Bir renkten ayrılıp diğerine gitmek, boynu bükük bırakmak arkandakini”
İşte bu cümleyi kurduğunuz anda sonbahar aşığı olmaya aday adayısınız. Hep o renkte kalacaksınız demektir. Diğer renkleri görmeden kalmak seçimdir. Her seçim kimine göre bir kaybediş kimine göre sonu hiç olmayan bir kitap gibidir. Herkes mutlu olduğu yerde kalmalıdır belki... Cesaret edemeyip gidemediğimiz yerlere...
Gidilmeli midir?
Kalınmalı mı?
Ben gidiyorum arkadaşlar…
Kalanlara geri dönüp yeni renkler getireceğim.
Onlardan da bir parça renk alıp üzerime serpeceğim.
İnanın bana,
Geri geleceğim…
Melike Çelik