Bilemiyorum...

İnsan ne zaman ne yapacağını bilemiyor. Bazen çok neşeli olabilirken bir anda çalan şarkıyla hüzünlenebilip yaptığı hatalarını düşünmeye başlayabiliyor. Aşk denen şey hem çok mutlu eder insanı, hem de inanılmaz üzer. Canının yanacağını bile bile ayrılman gerektiğini bildiğin halde kopamamak… Öyle çok bağlanıyorsun ve inanıyorsun ki karşındaki insana bütün kalbini ve benliğini açıyorsun. Bazen sen böyle her şeyi açık dururken karşındaki insan senden kendini çekiyorsa hiç şevkin kalmıyor. Biranda soğuyabiliyorsun o insandan... Her şeyim dediğin adam bir anda hiç bir şeyin oluveriyor… Ve bunu onun yüzüne söylemiyorsun elbette bir şey mi oldu dediğinde yo hayır bir şey yok demen gerekiyor. Hâlbuki şöyle suratının orta yerine okkalı bir şaplak atmak istiyorum diyemiyorsun. Aşk işte bazı şeyleri yutmana yardımcı oluyor. Gerçi bizim bahsettiğimiz aşk kullar arasında olan aşk ki bu da gerçek aşk mı bilemiyorum. Tabi bunun da bir faydası var aslında sen kulu severken fark etmeden yaratanı sevmeye başlıyorsun… Hz. Mevlana gibi olabilmeyi gerçekten çok isterdim. Ölüm günümü düğün günüm diyebilmek her insanın harcı değil. Onun ki nasıl büyük bir aşk ki ölümü düğün olarak görüyor. Bazen eskilerde yaşasak daha mı farklı olurduk diyorum. Şuan neysem eminim geçmişte yaşasam da öyle olurdum herhalde bilemiyorum…